Αχταρμάς
Μπερδεμένες μέρες.
Για άλλους καλές, για άλλους κακές.
Πολλά συμβαίνουν και ο καθένας από εμάς είναι στον κόσμο του. Προσωπικά ουκ ολίγες φορές βρήκα καταφύγιο. Ως πότε; Μέχρι να πέσει ένα τούβλο.
Νά σαν τώρα που τα χιόνια γλιστράνε και εκεί που περπατάς αμέριμνος κάτω από κάποιο μπαλκόνι ή στέγαστρο σου έρχεται μια χιονιένια χλαπάτσα. Τουλάχιστον, δεν πονάει!
Εύχομαι και θα ήθελα να μην είχε ξεκινήσει κανένας πόλεμος. Τον φοβάμαι πολύ και αυτόν κι όλες τις κινήσεις και τις προκλήσεις που οδηγούν σε τέτοιες συρράξεις. Και οι λόγοι; Οι-κο-νο-μι-κοί. Ειρήνη τώρα. Για τους ανθρώπους που δεν φταίνε σε τίποτα και γίνονται θύματα στις ορέξεις και τις βλέψεις των ηγετών τους.
Αφελώς καμιά φορά σκέφτομαι, γιατί δεν τα βρίσκουν σε μια παρτίδα σκάκι;
Οι μέρες πάντως κυλάνε περίεργα.
Το Σάββατο το πρωί σε μια γωνία κοντά στο σπίτι μου είδα αίματα. Και στα αλήθεια ταράχτηκα πολύ. Μάλλον θα έπεσαν μπουνίδια. Το συνηθίζουν εδώ στη γειτονιά και οι βανδαλισμοί στις στοές και τις πυλωτές δεν είναι και λίγοι.
Πάνε και οι Αποκριές, πάει και η Καθαρά Δευτέρα.
Παγκόσμια Ημέρα της γυναίκας σήμερα και μόνο στο σπίτι μου θέλω να καθίσω. Τελειώνω ένα βιβλίο και είμαι έτοιμη να αρχίσω ένα άλλο. Αναγνωστικά καλά μπήκε το ’22-έχω και λίγο περισσότερο χρόνο. Δεν θυμάμαι να γιόρτασα ποτέ αυτήν τη μέρα. Κάτι μικρές αναμνήσεις έχω που στα νιάτα της η μαμά μου έβγαινε με τις φίλες της. Τουλάχιστον, εγώ βγαίνω όποτε θέλω!
Κι αυτό είναι ένα βήμα. Ένα βήμα προς το καλύτερο!
Καλό βράδυ με μάστερ σεφ!