Τώρα που μπήκε η Άνοιξη, τα λουλούδια ανθίζουν και τα πουλάκια κελαηδάνε, μου λέει μια φίλη μου : «Θέλω να κάνω μία σχέση, αλλά πώς; Πού να τον βρω; Και για σχέση δεν είναι όλοι. Κάνουν τη δουλειά τους και μόλις πάει η κουβέντα τι θα γίνει με εμάς, φεύγουν. Έχουν βγει από μια δύσκολη σχέση και δεν είναι έτοιμοι ακόμη. Δικαιολογίες! Όχι, όχι δεν είναι καθόλου εύκολο. Έχω την εντύπωση ότι εμείς οι γυναίκες είμαστε περισσότερες. Άντρες δεν υπάρχουν, όπου και να πάω γνωρίζω μόνο γυναίκες. Γυναίκες παντού, στους συλλόγους, στις λέσχες, στις σχολές, στις εκδρομές, στις καφετέριες, στις ομιλίες. Είμαστε πολλές, πάρα πολλές. Κι ας πούμε ότι είμαι τυχερή και τον βρίσκω. Μέχρι να φτάσουμε να κάνουμε σχέση πρέπει να περάσουμε από πολλά πράματα. Να μιλήσουμε, να βγούμε, να αγγιχτούμε τυχαία, να κοιταχτούμε στα μάτια, να φιληθούμε και μετά να έρθει η μυρωδιά, η γεύση, το χάδι, η αγκαλιά, η τρυφερότητα και στο τέλος η σιωπή. Όλα αυτά όμως για να γίνουν πρέπει να το θέλουμε και οι δυο. Αχ, φιλενάδα θα τρελαθώ…Μα δε ζητάω πολλά! Δε θέλω να κερδίσω το λαχείο, έναν άντρα που να ταιριάζουμε θέλω, έναν που να με θέλει και να τον θέλω. Κι όλο αυτό να πάει καλά. Γιατί ουκ ολίγες φορές χάλασε κι άντε φτου κι απ΄ την αρχή. Αλλά να σου πω κάτι; Είμαι έτοιμη να ζήσω πάλι την περιπέτεια. Είμαι έτοιμη για κάτι σοβαρό. Θέλω έναν σοβαρό άντρα να σοβαρευτώ. Εσύ τι λες;»
-Μια φορά ήσουν σε μια πολύ σοβαρή σχέση και απ΄ ό,τι θυμάμαι ούτε χαμόγελο δεν σκάγατε. Για αρχή λέω να χαμογελάσεις και να βρεις έναν που να χαμογελάει!
Ελένη Γκόρα