Ο Ιαβέρης

 

Πάντα κάπως μου άρεσε να κοιτάζω τα σκαλιά που οδηγούν στο Μουσείο, αλλά πάντα με την εξής διαστροφή· από πάνω προς τα κάτω. Να βλέπω τον σβέρκο των αγαλμάτων και να φαντάζομαι τα ψηφιδωτά του Αποστόλη.

Έτσι κι απόψε έριξα την κλεφτή διεστραμμένη ματιά μου, όπως περνούσα από πάνω μιας και ο κυρ-Παναγιώτης δεν ήταν εκεί.

Σήμερα αντί για τη γνώστη και τελευταία απόκοσμη ησυχία- πάνε και τα ζευγαράκια των σκαλοπατιών, πάει και ο παππούς που μας μάλωνε-είδα κόσμο.

‘Ενα ζευγάρι μάλλον αταίριαστο.

Ίσως η διαφορά στην ηλικία, ίσως η κλοσάρ φυσιογνωμία, ίσως και η μωβ τσάντα.

Κοντοστάθηκα γιατί ο συντηρητικός μαλάκας μέσα μου φώναξε ότι ο περιθωριακός ενοχλεί την κοπέλα με τα φουντωτά μαλλιά.

Μέχρι να βάλω σε τάξη τον εσωτερικό μου μαλάκα ένα αυτοκίνητο σταμάτησε και κάτι άρχισαν να λένε.

Ησύχασε ο μαλάκας, αλλά τα έχασα εγώ…

 

 

James Burton

22 thoughts on “Ο Ιαβέρης”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *