Μούσκεμα
Ακούγεται περίεργο, αλλά συμβαίνει.
Σαν τους παππούδες στο χωριό που ξυπνάνε αχάραγα και τρώνε μεσημεριανό την ώρα που οι άλλοι τρώνε -κι αν τρώνε- πρωινό.
Όπως κάθε μέρα έτσι και σήμερα, όταν το ρολόι έδειξε μία παρά δέκα, έτρεξα στο ψυγείο και έβγαλα το φαΐ.
Τρία κομμάτια πίτσα-ομελέτα (ρωτήστε για τη συνταγή), μια ντομάτα, μια φέτα ψωμί κι ένα βαζάκι πεπόνι, γιατί ξέμεινα από μικρά τάπερ και μου φάνηκε πιο σικ να μπει σε ένα βάζο με καρό καπάκι.
Τα κουβάλησα σε δυο διαδρομές και πήγα κι έκατσα στο τραπέζι με τα παιδιά.
Αχ, τι πείνα μεγάλη είναι αυτή, είπα από μέσα μου και σχεδόν το πίστεψα!
-Κυρία, τι έχετε σήμερα;
-Κυρία, κοίτα τι τρώω!
-Κυρία δείτε πώς θα κάνω ζυμάρι τη φέτα απ’ το τοστ!
-Κυρία, εγώ δεν τρώω αυγόοοοο!
-Κυρία, εμάς ο μπέμπης μας τρώει κάθε μέρα αυγό!
-Κυρία, εγώ δεν θέλω άλλο!
-Κυρία, εγώ έχω φακές!
-Κυρία, πού καθίσετε;
-Πού κάθισα;
-Κυρία, εκεί χύθηκε το μπουκάλι του Βύρωνα!
Σηκώθηκα. Και τότε μόλις τότε συνειδητοποίησα ότι μέχρι και το βρακί μου ήταν μούσκεμα.
Μου έρχεται να πάρω και γω τηλέφωνο τη μαμά μου για να μου φέρει ρούχα να αλλάξω.
Το δικό μου μικρό, δροσερό εργατικό ατύχημα.
Έξτρα άβολο.