Κάποτε σε ένα μικρό χωριό ζούσε η Δροσοσταλίδα. Ήταν ένα ξωτικό που διέφερε από τα άλλα. Δεν είχε φτερά και δεν είχε πεταχτά αυτιά. Είχε όμως, μια δύναμη που μόνο ο Σπιρτούλης ήξερε. Ο Σπιρτούλης ήταν ένα γρήγορο φτερό που την πήγαινε βόλτα επειδή η ίδια δεν είχε φτερά. Μαζί κάνανε τα πιο τρελά και ανάποδα πράγματα. Τρώγαν ανάποδα, έπιναν μαγικό νέκταρ αντί για νερό, χόρευαν σε κατακόρυφο αντί χέρι χέρι, δεν έλεγαν μυστικά αλλά αστικύμ, δεν κολυμπούσαν στη θάλασσα, αλλά στα βουνό. Ήταν με λίγα λόγια αχώριστοι. Κανένας δεν μπορούσε να τους χωρίσει. Πολλοί τους έλεγαν ανάποδους και τρελούς όμως, αυτοί συνέχιζαν να περνάνε ωραία. Μέχρι που ο Σπιρτούλης δεν ήθελε να κάνει πια άλλες τρελές και ανάποδα πράγματα μαζί με τη Δροσοσταλίδα. Έτσι, που η Δροσοσταλίδα έγινε μια κακιά μάγισσα με το όνομα η ασταμάτητη Βροχή.         Έμιλυ...

Κι ενώ η Ελένη ορειβατεί στου ψηλού Αηλιά τις ράχες, Το άγρυπνο του πολισμάνου το μάτι φυγείν αδύνατον, Κάποιοι άλλοι… Παίρνουν τα όρη, τα βουνά, λαγκάδια και ρουμάνια, Κει που μηδέ βοσκός και κυνηγός, Κι ούτε και drone αστυνομικός Δεν φτάνει. Μονάχα ένα λεύτερο θεριό, ο Άρκος ο παχύς, Θεόρατος βιγλάτορας, αρκοπατεί και πάει.         Σκύβαλος

Ίσως είμαι το όνομά μου, Ίσως έγινα από το όνομά μου με τον καιρό. Όταν δεν ξέρω ποια είμαι και χάνομαι σε σκέψεις και με αναζητώ, γίνεται πυξίδα μου ή προορισμός μου.   Είναι φορές ωστόσο που είναι φορτικό σαν μια υπόσχεση που πρέπει να εκπληρώσω… Το ένα αλλοιώθηκε, στο άλλο δεν ακούω κι έτσι κρύβω ποια είμαι εγώ τι θέλω, τι ελπίζω. Όταν ολόκληρο ακούγεται απλά με ξεσκεπάζει. Εύη Κατσίκα

    Έχοντας διανύσει σαράντα μέρες οικιακού εγκλεισμού λόγω καραντίνας και με ελάχιστες μετακινήσεις κατηγορίας 6 ή 2, προχωράω στην παρακάτω κατάθεση ψυχής. Η άδεια ειδικού σκοπού στην αρχή έμοιαζε με θεόσταλτο δώρο. Δεν θα πηγαίνω στη δουλειά για όσο είναι κλειστά τα σχολεία. Θα καθαρίσω πολύ καλά το σπίτι, θα φτιάξω τις ντουλάπες, θα βάλω σε σειρά το ντουλάπι με τα πλαστικά μπολ, θα πετάξω ό,τι δεν χρειάζομαι, θα ξαναδιαβάσω τις σημειώσεις μου, θα αρχίσω πάλι να γράφω, ήταν μερικά από τα όνειρα που περίμεναν τη σειρά τους για να πραγματοποιηθούν. Δεν υπάρχει λόγος να ξυπνάω από τα χαράματα. Το ξυπνητήρι του τηλεφώνου πήγε δύο ώρες πίσω, στις εννιά. Και ούτε φυσικά υπάρχει λόγος να κοιμάμαι από τις δώδεκα. Μπορώ να ξενυχτίσω διαβάζοντας και ακούγοντας μουσική. Μικρές απαγορευμένες απολαύσεις. Έτσι αισιόδοξα άρχισαν να περνάν οι πρώτες μέρες. Όλη μέρα χαλαρά στο σπίτι, λίγες...

Σίγουρα η καραντίνα δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορούσα να φανταστώ να μου συμβαίνει. Ωστόσο, αυτόν τον μήνα ήρθα πιο κοντά με ανθρώπους αντί να αποξενώνομαι. Ένιωσα πραγματικό ενδιαφέρον. Με στήριξαν και αισθάνθηκα αρκετά δυνατή ώστε να στηρίξω κι εγώ. Και στη μοναξιά έμαθα να με αντέχω, να με φροντίζω, να με ακούω. Εξασκούμαι σε νέες δεξιότητες. Γράφω, διαβάζω, δημιουργώ με πηλό, ακούω μουσική, βλέπω ταινίες και σειρές, σκέφτομαι και αισθάνομαι. Συνδέθηκα περισσότερο με τη φύση. Την ζήτησα. Περπάτησα. Κατέκτησα μικρές κορυφές. Ανακάλυψα νέες γωνιές της πόλης και εισέπνευσα καθαρό αέρα. Στάθηκα σε σκηνή, υπαίθρια και άδεια, ανακαλώντας μια στιγμή που ζούσα το απόλυτο όνειρο κι ευχήθηκα, φωναχτά και σιωπηλά, να το ξαναζήσω. Μου είπα σκληρές αλήθειες αλλά και όμορφα λόγια. Διεκδίκησα. Έχασα και κέρδισα. Μέτρησα τι μου έλειψε και τι μου είναι περιττό. Η καραντίνα δεν είναι ό,τι καλύτερο μου...