Θάλλαζες   Αύγουστος 2020   Κάθε φορά της φεύγω για πολύ αντίο της φωνάζω, θα κάνω καιρό μα θα γυρίσω.   Προσπαθεί να με βυθίσει καθώς χάνομαι ξέρει να με πλανεύει, με γιατρεύει δεν με λυπάται.   Λίγα λεπτά εκεί που σκάει το κύμα με την αρμύρα να κάνει τη δουλειά λυαίνει τις πληγές!   Την πληρώνω με το σώμα μου διαρκώς μα ούτε μια φορά δεν ζήτησε αντάλλαγμα μοιάζει με την αγάπη;   Κι όπως αγκιστρωμένη καιρό τώρα με αυτά τα νησιά που τα ονόμασα αγάπες πικραίνω και φωνάζω στους βράχους μου   θάλλασες δάκρυα και άνεμοι καρτερικοί για να με πείσουν πως δεν θάλλαζες… Λίγο ακόμη και θα γύριζες…   Να ίσα που το προφταίνουμε το άλλο καλοκαίρι Ίσα που παίρνουμε άνασα, μπλε ανάσα.         Αθηνά...

Ορίζοντας ηρεμίας   Αύγουστος 2020 Ποια είμαι; Τι συνέβη; Τι έφταιξα; Τι έδωσα; Τα βράδια; Τα φιλιά; Τα νησιά;   Ξυπνάω πάντα σε αυτό το σημείο Εσύ, εγώ και πάλι εσύ και πάλι εγώ Ανάσες βαριές, σώματα εξαντλημένα   Τότε φτιάχνω τον μπλε ορίζοντα ηρεμίας Στον κήπο του μυαλού, φυτεύω μια φράση θέλω να μείνω στο νησί μονάχη μου…   Ένα σπίτι μικρό, λευκό, ξέμπαρκο, ανεμοδαρμένο Ο πρωινός αρμυρός αέρας να χτυπάει τα χείλη μου   Μια αυλή, ένα ξύλινο τραπέζι, μια μωβ καρέκλα Λουλούδια που θα δίνουν νόημα στις μέρες μου   Ένα κουζινάκι, ένα τηγάνι κι ένα θυμάρι Οι μυρουδιές να μένουν στα ασπρόρουχα   Το καλοκαίρι να μην ζητάει τίποτα, ξεκάθαρο Και ο χειμώνας να μου τα αλλάζει όλα, σκληρός   Μπλε πάραθυρα, ούρανος και θάλλασα Κι ο ύπνος τότε έρχεται σαν αεράκι στα κρυφά…       Αθηνά Κρανίδη...

Ανφάς οι Ρέντγκεν;! ή Η διακοποπενία της γονυπληγείσας Νουλίτσας   Τις λένε και ακτίνες Χι τις λένε και ακτίνες Ρέντγκεν κάποιος τις ανακάλυψε εκεί στη Μπρέμεν.   Στο τσακισμένο σου κορμί αμέσως σαν τρυπώσαν το κάταγμα στο πι και φι ευθύς θα εξακριβώσουν.   Μια ομορφούλα νια καλή ψηλή, κομψή και λυγερή ζούσε χωρίς γυμναστική εις το κλεινόν το άστυ.   Κι ένα πρωί εις τη δουλειά εκίνησε να πάει τσίμπλα στο μάτι και καφές τσιγάρο, φούμα κι αμανές.   Τη μακίνά της σήκωσε τη μίζα να γυρίσει μα αυτή της πέφτει, ω τι κακό και σπάει το πόδι το λεπτό!   Μαύρο κακό το ριζικό βλασφημιές πέφτουν στο κενό δεν έχω κι έναν συνοδό να με γλιτώσει από δω.   Στο ίδρυμα το ιδιωτικό κουτσαίνοντας επήγε ακτίνες Χι, μαγνητικές ο γιατρούλης της τις είδε.   Τι φιλντισένιο κόκκαλο ω, σιντεφένιο οστό καλέ τι ομορφιά είν΄ αυτή στην ακτινογραφία την Χι!   Τι άκρα...

Τα φαγητά του καλοκαιριού   Τα φαγητά του καλοκαιριού συνδέονται πάντοτε στο νου μου με συγκεκριμένους ανθρώπους. Η γιαγιά η Γρεβενιώτισσα, η γιαγιά Ζιζί, έκανε σπανακόπιτες με μαλακό φύλλο και τα απογεύματα έτρωγε καρπούζι με τυρί στον κήπο. Σε εμένα που δεν έτρωγα σχεδόν τίποτε, ετοίμαζε τυρί και ψωμί ή λαγγίτες με μέλι. Για γλυκό, τρώγαμε σταφύλια, τα άγουρα του Αυγούστου. Ο παππούς ο Στέφανος έπινε μπύρα Amstel τα καλοκαίρια, κάτω απ’ την κληματαριά. Την έριχνε στο ποτήρι με τη μία για να κάνει αφρό κι εγώ γελούσα. Ήταν γλυκατζής, όπως κι εγώ, αλλά έτρωγε πολύ λίγο, όπως κι εγώ. Και μετά από μια ολόκληρη μέρα σκληρής δουλειάς, δικαιούνταν μια μπύρα. Η γιαγιά η Αμερικάνα μού έφερνε από τη Βοστόνη όμορφα φορέματα κι εγώ καμάρωνα. Έφερνε ακόμη τυρί μέσα σε σωληνάρια, μείγμα για pancakes, φυστικοβούτυρο, jelly, Graham crackers και marshmallows. Το σπίτι της μύριζε βανίλια και...

Κυκλαδίτικη περιπλάνηση   Άνδρος: Θάλασσα και  βουνό μαζί. Ηρεμία και ξεφάντωμα. Πανέμορφα αρχοντικά και νεοκλασικά σπίτια. Καταγάλανα νερά με παραλίες αξέχαστης ομορφιάς. Όταν πρωτοαντικρίζεις το νησί διαπιστώνεις την ειδυλλιακή κυκλαδίτικη γοητεία. Γραφικά πλακόστρωτα στενάκια, μαγαζιά,  εκκλησίες και μεγάλες πλατείες συνθέτουν ένα μεγαλοπρεπές σκηνικό στο οποίο οι Αέρηδες χορεύουν απ’ άκρη σε άκρη. Και φυσικά μουσεία κάθε είδους! Αρχαιολογικά, Σύγχρονης Τέχνης, Ναυτικό, Ψηφιακό, Λαογραφικό κ.ά. Όλη η εξέλιξη της τέχνης σε ένα νησί που μπορείς να τη θαυμάσεις, απολαμβάνοντας  τοπικά λικέρ, αμυγδαλωτά και μέλι.       Κορίνα...

  Λίγες μόνο γρατζουνιές   Τις αιχμηρές ανησυχίες τις έκαψε ο ήλιος. Κόκκινη επιφάνεια που καπνίζει και οι οδύνες εξατμίζονται. Τις ακάλεστες αϋπνίες τις κατάπιε η θάλασσα και βυθιστήκανε όπως τα κουφάρια σε λήθαργο. Τα μισοδιαλυμμένα πόδια τα τσίμπησαν μέδουσες. Από κείνες που σε κοιτάν και δεν πετρώνεις. Και η αρματωμένη καρδιά τσακίστηκε στα βράχια. Μα, ήταν ευτυχώς μόνο λίγες γρατζουνιές.         Κατερίνα...