Σε μια πρόσφατη μετακίνηση 6, το άτομο που με συνόδευε, τηρώντας πάντα την αναγκαία απόσταση 1,5 μέτρου, μου λέει κάποια στιγμή: Ζούμε τη “Μέρα της Μαρμότας”. Αναφερόταν, προφανώς, στο γεγονός ότι, ένα μήνα τώρα, περνάω κάθε μέρα την ίδια ώρα απ’ το σπίτι του, κατεβαίνει με καθυστέρηση, κάνουμε περίπου την ίδια διαδρομή, κάπου στη μέση αγοράζω τέσσερα κουλούρια, κοιτάμε με παρόμοια επιφύλαξη το τζιπάκι της δημοτικής αστυνομίας που μας προσπερνάει (με επιφύλαξη μας κοιτούν κι οι επιβαίνοντες), προχωράμε συναντώντας λιγοστούς ανθρώπους, σχεδόν όλοι οι ίδιοι με χθες, και καταλήγουμε μετά από κάποια, εύλογη κατά τη νομοθεσία, ώρα να αποχαιρετιζόμαστε στο ίδιο, εννοείται, σημείο με παραπλήσια στιχομυθία. Η “Μέρα της Μαρμότας” είναι μια εμβληματική, τουλάχιστον για τη γενιά μας, ταινία με θέμα τον ξαφνικό εγκλωβισμό του πρωταγωνιστή σε ένα, κυριολεκτικά, υπαρκτικό κενό όπου ζει ξανά...

Τρίτη ξημερώματα. Δεν θυμάμαι καν τι ώρα είχε πάει. Ύπνος δεν μου ερχόταν. Σηκώθηκα να πιω λίγο νερό. Ένιωθα ότι πνιγόμουν. Άνοιξα το πατζούρι και βγήκα στο μπαλκόνι ίσα ίσα είχε αρχίσει να φωτάει έξω. Το κελάηδισμα των πουλιών μου έδωσε τόση χαρά. Κάπου εκεί έξω υπήρχε ακόμα ζωή. Πήγα να ξαπλώσω με λίγο καλύτερη διάθεση. Τα κατάφερα και κοιμήθηκα ήσυχη. Και τότε… Βρίσκομαι σε ένα σοκάκι… δεν μπορώ να θυμηθώ που πάντως είναι στην Ελλάδα. Ντυμένη, στολισμένη μες τη νύχτα και περπατώ. Άδειοι οι δρόμοι. Δεν ξέρω που πάω αλλά συνεχίζω και περπατώ. Κάπου ακούγεται σιγανά η «ρόζα»….. μου δίνει κουράγιο αυτό το τραγούδι και συνεχίζω το δρόμο μου. Συναντώ ένα παιδί μονάχο να παίζει. Πάω να του μιλήσω και όλο με αποφεύγει. Τρέχει. Τρέχω και εγώ μαζί. Φθάνουμε στο λιμάνι. Η απόσταση έχει μικρύνει μεταξύ μας. Αλλά δεν μιλάμε. Ντρέπομαι να του μιλήσω. Καθόμαστε αρκετή ώρα όρθιοι και κοιτάμε τη...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο ,   Ποιος να το φανταζόταν στις 5 Μαρτίου του 2020 ότι θα ζούσε κάτι τέτοιο. Τη λέξη καραντίνα δηλαδή, και θα φοβόταν να ταξιδέψει και να μην μπορεί να πάει στην οικογένειά του, να μην είναι με τους αγαπημένους του ανθρώπους, να μην είναι ασφαλής, να μην μπορεί να βγαίνει έξω, να μην πηγαίνει πανεπιστήμιο, βιβλιοθήκη, στη σχολή χορού, σινεμά, θέατρο. Νομίζω κανείς δεν μπορούσε να το φανταστεί.     28 Μαρτίου 2020 Σήμερα ξύπνησα όπως κάθε μέρα, πρωινή γυμναστική, διάβασμα, αρκετές σκέψεις για το μέλλον μου, θα μπορέσω να ξανά δω το Πανεπιστήμιο και όχι να κάνω μαθήματα ονλάιν μπροστά σε μια άχαρη οθόνη, θα μπορέσω να χορέψω στην τεράστια αίθουσα χορού και όχι πια στο δωμάτιό μου που ίσα ίσα μπορώ να χορέσω, θα μπορέσω να ξανά πάω σινεμά, να ασκήσω το επάγγελμά μου, να βρω στο μέλλον δουλειά, να κάνω πρακτική άσκηση σε ένα μεγάλο θέατρο στο...