Μου ταιριάζει, θαρρώ, αυτός ο Απρίλιος.
Πρωταπριλιά και μια νέα αρχή μοιάζει με αστείο που δυσκολεύομαι να πιστέψω γιατί είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό.
Πρώτη θέση για τη διαδρομή στα Χαμένα. Τα Χαμένα στο μυαλό μου είναι ένα χωριό του λόζιου και της ανακατωσιάς. Κάθε συνθήκη σε πιάνει απροετοίμαστο. Γελάς, κάνεις λίγη πλάκα γιατί είσαι και μαγκάκι κατά βάθος. Το βλέμμα σου συχνά πλανάται γιατί μάλλον ο αέρας φέρνει μπροστά σου εικόνες, σκέψεις, σενάρια. Μια νέα ελκυστική ζάλη σε κάνει να μη θέλεις να φύγεις.
Τα κυρίαρχα συναισθήματα είναι η λαχτάρα και ο φόβος ταυτόχρονα. Μα σε αυτό το χωριό μαθαίνεις να στέκεσαι στα πόδια σου σε ένα έδαφος από σύννεφα. Κρύβει και έναν πολύτιμο θησαυρό. Φαντάζομαι τι είναι μα θέλω να τον ξεσκεπάσω σιγά- σιγά. Πάντα ο νους μου βιάζεται, μαντεύει και “χαλάει” όλη η φάση!
Πηγαίνω στα ξακουστά Χαμένα, λοιπόν, μια εποχή που θα έπρεπε να μοιάζει με άνοιξη μα μοιάζει με χειμώνα.
Φθίνει σιγά σιγά και φέρνει παγωνιά και είναι ίσως για να μου θυμίσει μια φράση που πάντα κατοικούσε στο μυαλό μου, γαργαλούσε τη γλώσσα μου κι όταν γλιστρούσε από τα χείλη μου ένιωθα τόσο άνετα να είμαι εγώ: “Είμαι παιδί του χειμώνα”…
Εύη Κατσίκα