Σε Αρχαία Κόρινθο, Ακροκόρινθο, Κόρινθο, Ισθμό και Λουτράκι
Είναι ωραία να ξυπνάς πρωί και να ξέρεις ότι θα πας εκδρομή. Δεν είναι ανάγκη να είναι μακριά και να διαρκεί μέρες. Φτάνει να ξέρεις ότι η μέρα είναι αφιερωμένη στην εκδρομή.
Πρώτη στάση στον Αρχαιολογικό Μουσείο της Αρχαίας Κορίνθου. Δεν προλάβαμε να κατεβούμε απ’ το αμάξι και οι εναπομείναντες κίονες από τον Ναό του Απόλλωνα μας καλούσαν να τους θαυμάσουμε από κοντά. Βέβαια, στο Μουσείο δεν θα έλεγα ότι εντυπωσιάστηκα από το πλήθος των ευρημάτων, διότι σίγουρα κλάπηκαν αρκετά κειμήλια και μόνο μερικά βρέθηκαν και επαναπατρίστηκαν. Τα ευρήματα με το περισσότερο ενδιαφέρον ήταν δύο πανύψηλοι κούροι, ένας αμφορέας που είχε μέσα του απολιθωμένα λέπια ψαριών και τα πήλινα ομοιώματα ποδιών, χεριών, αυτιών, βυζιών και ανδρικών μορίων, που αφιέρωναν οι άνθρωποι στο Ασκληπιείο. Κατά κύριο λόγο επισκέπτες ήταν ξένοι ηλικιωμένοι τουρίστες. Ορισμένοι, αν και κρατούσαν μπαστούνι, ήθελαν να τα δουν όλα! Δεν τους ένοιαζε ούτε ο καυτός ήλιος ούτε οι γλιστερές πέτρες. Ένα μπαστούνι που κρατούσε κάποιος γινόταν και σκαμπό. Τέλειο; Και μπράβο τους;
Δεύτερη στάση στο Κάστρο του Ακροκορίνθου. Η ώρα είχε πάει ήδη εντεκάμιση και θέλαμε να το ανεβούμε όλο. Εκεί έχασα πολύ ιδρώτα. Και όταν χάνει κανείς πολύ ιδρώτα, δεν χρειάζεται καν να κατουρήσει. Έπινα μόνο νερό και κοιτούσα κάτω για να μην φάω καμιά τούμπα. Όταν επιτέλους φτάσαμε στην κορφή χαζέψαμε τη θάλασσα και τους σχεδόν ατέλειωτους ελαιώνες και αμπελώνες. Όταν μία πόλη βγάζει ελιά και σταφίδα, ξέρεις ότι είναι μια πλούσια πόλη. Βασίζεται στον Πρωτογενή τομέα και επιβιώνει. Στο πιο ψηλό σημείο του Κάστρου συναντήσαμε και μια αμερικάνικη αδελφότητα που φωτογραφιζόταν με τη σημαία της. Η σημαία είχε μωβ χρώμα και έγραφε ΣΦΕ. Κάπου έχω ακούσει-χωρίς να είμαι και σίγουρη-ότι θαυμάζουν τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό κι γι’ αυτό και χρησιμοποιούν τα ελληνικά γράμματα για να ονοματίσουν την αδελφότητά τους. Κι ύστερα έπρεπε να κατέβουμε. Απόρω πώς το έκαναν αυτό με σαγιονάρες. Σε μερικά σημεία θέλει προσοχή.
Τρίτη στάση στην Κόρινθο. Κατά λάθος βρήκαμε το πιο ωραίο ζαχαροπλαστείο, κι έφαγα μία φρεσκότατη lemon pie. Οι κρέμες της ήταν τόσο νόστιμες…Ήθελα να φάω κι άλλο , αλλά συγκρατήθηκα για το μαγιό μου. “Γλυκύν βραστόν” λέγεται το μαγαζί και θα το θυμάμαι για καιρό. Έπειτα, κάναμε μία μικρή βόλτα στο άδειο από κόσμο λόγω της ημέρας κέντρο της πόλης κι επαινέσαμε τους οδηγούς επειδή πάντα σταματούσαν για να περάσουμε απέναντι.
Τέταρτη στάση στον Ισθμό της Κορίνθου. Και ενώ σ’ όλον τον κόσμο κρεμάνε κλειδαριές στα κάγκελα στον Ισθμό δένουν χαρτομάντιλα, χαρτοπετσέτες, χαρτιά κουζίνας, μωρομάντιλα και βρόμικα γενικά μαντιλάκια. Μπλιαξ! Ένας γιατί δεν σκέφτηκε μαζί με τα σουβενίρ να πουλάει κλειδαριές ή πολύχρωμες έστω κορδέλες; Αφήσαμε το σκουπιδομάνι και περάσαμε γρήγορα απέναντι για να δούμε όσους τολμηρούς κάνουν Bungee Jumping. Όπως είπε κι ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης: “Πρώτα βλέπεις κι ύστερα δοκιμάζεις!” Στα 80 ευρώ πάει η βουτιά και στα 8 να ήταν ούτε που θα πλησίαζα. Δυο κοπέλες από το Οχάιο φαινόταν πανέτοιμες να το κάνουν και το έκαναν. Ο φίλος τους δέθηκε και το μετάνιωσε. Αυτές του φώναζαν• κάντο, κάντο, κάντο! Εκείνος έκανε ένα βήμα πίσω και ζήτησε να τον ξεδέσουν. Τον χειροκροτήσαμε. Για ενθάρρυνση; Ελπίζω απόψε το βράδυ οι φίλες του να είναι καλές μαζί του.
Πέμπτη στάση στο Λουτράκι. Χαμός από κόσμο κι από αυτοκίνητα. Τα ξενοδοχεία φαινόντουσαν πλήρη. Στη θάλασσα γινόταν το αδιαχώρητο. Κάτσαμε για καφέ στον “Καπαδάκη”. Κι όλο νομίζαμε ότι όλο και κάποια ταινία θα γυριζόταν. Οι σερβιτόροι ήταν όλοι τους παλιάς κοπής. Φορούσαν παντελόνι με τσάκιση και κοντομάνικο πόλο από μέσα. Κρατούσαν μεγάλους δίσκους και πηγαινοέφερναν σιροπιαστά γλυκά με παγωτό βανίλια και σιρόπι βύσσινο. Και πάνω στο καλό έπιασε ένα γερό μπουρίνι κι όπου φύγει φύγει.
Ούτε ο καιρός δεν ήθελε δεύτερο γλυκό να φάω!