Ένα πανέμορφο νησί και η εκεί συνεργασία της Τράπεζάς μας με τη μορφή της Ανταπόκρισης, στο πρόσωπο της κας Ανθούλας χας Μπογδάνου, από το 1964 και μέχρι το φετινό Σεπτέμβρη λήγει όμορφα, ήσυχα και συγκινητικά.

Στο δελφίνι Κέρκυρα – Παξούς συντροφιά με τον κ. Κιόση, Δ/ντή του Κατ/τος Κέρκυρας, συναντήσαμε ευχάριστα- απρόσμενα τον παλιό και νυν συνταξιούχο Παξινό συνάδελφο του Κατ/τος Κέρκυρας, κ. Γιώργο Δήμα, ο οποίος κέρασε και τα πρώτα καφεδάκια και μας έφερε σε επαφή με τους αδελφούς Μπογδάνου, γιούς της κας Ανθούλας. Τον Χάρη, ο οποίος εξυπηρετεί την ανταπόκριση σήμερα, αφού η κα Ανθούλα πέρασε τα 80 και τον Σπύρο, τον Δήμαρχο Παξών.

Στην περιήγησή μας στο Γάη, το λιμάνι και πρωτεύουσα των Παξών όλα ήταν γαλήνια, καταπράσινα και αστραφτερά γαλάζια. ΣΤο μώλο παρατεταγμένα τα εναπομείναντα παλιά αρχοντικά. Ξεχωρίζουν το παλιό κτίριο της Εθνικής Τράπεζας και το παλιό δημοτικό που σήμερα στεγάζει το Μουσείο των Παξών, λίγο πιο μέσα γειτονιές όλο χρώμα!

Ο παππούς Μπογδάνος ήταν ο Διευθυντής της Εθνικής Τράπεζας πριν τη δεκαετία του ’50 και τιμής ένεκεν δόθηκε η ανταπόκριση στο γιό του και πατέρα των παιδιών. Αργότερα αναλαμβάνει η κα Ανθούλα, πρόωρα χήρα, στα 29 της μόλις χρόνια, με δυο λεβέντες μόνη στους Παξούς.

Σήμερα διατηρεί επιχείρηση -χρυσοχοείο-στο λιμάνι. Είναι ήρεμη, ταπεινή και συνεσταλμένη σαν παιδούλα. Της ζητάμε να φωτογραφηθεί δίπλα στην επιγραφή του μαγαζιού της, ‘Ανθούλα΄,  πλαισιωμένη από την όμορφη μπουκαμβίλια της.

Οι συνάδελφοι του Ανταγωνισμού (!), της Αγροτικής Τράπεζας, θα εξυπηρετούν μέσω ΑΤΜ τους παραπονεμένους πελάτες μας. Μπήκαμε να συστηθούμε και να πούμε μια καλημέρα.  Αγώνας σ΄  όλα τα μέτωπα. Συνάδελφοι, απλοί συνάδελφοι που προσπαθούν και αυτοί να μαντέψουν το μέλλον…

Όταν τελείωσα την Πάντειο και είπα στη μάνα μου ότι γυρίζω Παξούς κόντεψε να πεθάνει! “Δε σε σπούδασα για να ΄ρθεις να θαφτείς εδώ”, μας είπε ο Δήμαρχος και ποιητής.  Εκείνος όμως είχε άλλη γνώμη…

 

Πατρώα γη
 
Τώρα που φτώχυνε η ζωή μες΄ τα πολλά της πλούτη
και ορφάνεψαν οι καρδιές στη μοναξιά του κόσμου,
τώρα που φίλοι και δικοί μακραίνουν και ξεχνιούνται
και που λιγόστεψε το φως στα μάτια της ψυχής μας,
γυρίζω στην πατρώα γη, στο Άλλοτε, στο Τότε,
να ξαναβρώ ό,τι χάνεται από τ΄ άχαρο το Τώρα,
την Πίστη μας, τη Γλώσσα μας, την άπαρτη τη Μνήμη,
τα τρία αυτά μονάκριβα κι ατίμητά μου δώρα
που δεν τα πήραν οι καιροί κι χρόνοι δεν τα σβήσαν,
που μου ΄τυχαν κληρονομιά κι είπα να τα μοιράσω,
να μνημονεύουμε οι παλιοί, να μάθουν οι καινούργιοι
κι όλοι μαζί προσκυνητές για τους Παξούς να πάμε,
εκεί που εικόνες ομορφιάς και μνήμες ιστορίας
μιλούν με χίλια στόματα σ΄ όποιον μπορεί κι ακούει.

 

 

 

Γεωργία Καραμπέτσου

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *