Τελειώνοντας κι αυτές, οι ας το πούμε Αποκριές, θα ήθελα να τις κλείσω με το τραγούδι της Αργυράκη “Κορμί κι αλάτι”. Ίσως να ήταν και ο ύμνος του Πατρινού Καρναβαλιού, δεν ξέρω, ποτέ δεν κατάλαβα.
Πάντως αυτό που έχω να πω είναι ότι όταν πρωτοπάμε σε έναν τόπο κι όταν πρωτοπατάμε το πόδι μας στο χώμα του, η ενέργεια που νιώθουμε μας δείχνει το αν θα μείνουμε ή αν θα φύγουμε.
Και κάπου εδώ θα ήθελα να πω ότι ποτέ δεν πρέπει να αγνοούμε τα σημάδια.
Τα σημάδια είναι εκεί κι ας κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε!
Κορμί κι αλάτι λοιπόν, και έντεκα!
Ποιο νίκησε, ποιο έχασε; Νικητές και ηττημένοι δεν υπάρχουν. Μόνο η μάχη αξίζει. Και είναι αυτή που μας γεμίζει με νέες γνώσεις, εμπειρίες και σοφία.
Άντε και κανένα σημάδι για να λέμε ιστορίες μετά…
Ελένη Γκόρα