Πριν δυο χρόνια περίπου μετά από μια κουραστική ημέρα στο Πανεπιστήμιο, μπήκα στο λεωφορείο. Αν και είχε πολύ κόσμο μέσα, βρήκα μία θέση πίσω-πίσω για να καθίσω. Σε λίγη ώρα μπήκε μέσα ο ελεγκτής. Ένας άνδρας προχωρημένης ηλικίας, απεριποίητος και αρκετά βρόμικος. Πάντα αεικίνητος μέσα στο λεωφορεί. Με δολοφονικό βλέμμα έτοιμο να πιάσει τον επίδοξο παραβάτη, αυτόν που δεν θα έχει πάνω του το εισιτήριό του. Μόλις συνέβαινε αυτό, ήθελες να κλείσεις τα αφτιά σου απ’ τις φωνές του και την όλη φασαρία. Κάποτε τα έβαλε με μια κοπέλα που δεν είχε εισιτήριο. Σταμάτησε να της φωνάζει μόνο όταν κατάλαβε ότι δικαιούνταν δωρεάν μετακίνηση επειδή ήταν πολύτεκνη. Του έδειξε την κάρτα της και ηρέμησε. Είναι υπερβολικός και αγενής, είχα σκεφτεί τότε . . .
Μια άλλη φορά καθώς περνούσε απ΄ όλους και έσκιζε τα εισιτήρια τους στη μέση, πέρασε κι από μένα.
-Το εισιτήριο, μου είπε.
Του το ‘δωσα, μου το ‘σκισε, μου το ‘δωσε πίσω -το τόσο δα χαρτάκι, το απόκομμα. Μετά συνέχισε με τα υπόλοιπα εισιτήρια, ενώ εγώ γύρισα το κεφάλι μου και κοιτούσα απ΄ το παράθυρο. Σκεφτόμουν τι θα κάνω το Σαββατοκύριακο, πού θα πάω, με ποιους θα βγω, τι θα φορέσω. Ξαφνικά μία δυνατή φωνή με έβγαλε απ΄ τις σκέψεις μου. Ποιανού να ‘ταν άραγε; Του ελεγκτή φυσικά!
-Το εισιτήριό σας, μου είπε έντονα.
-Μα σας το έδωσα προηγουμένως. . .
-Το εισιτήριό σας, συνέχισε εκείνος.
-Μίσο λεπτό, του απάντησα.
Άρχισα να ψάχνω στην τεράστια τσάντα μου για ένα τόσο δα χαρτάκι, για ένα απόκομμα εισιτηρίου. Άντε τώρα να το βρω! Τι παράλογος άνθρωπος! Μα προηγουμένως είχε ελέγξει το εισιτήριό μου, τι το ‘θελε τώρα; Να το ξαναδεί;
Τελικά το βρήκα. Του το ‘δωσα κι αυτός το έκοψε για άλλη μια φορά και μου το ξανάδωσε. Στο βλέμμα του διαπίστωσα ότι κατάλαβε ότι έκανε λάθος, αλλά για συγγνώμη ούτε λόγος! Κι έμεινα απορρημένη να σκέφτομαι για άλλη μια φορά τη φράση του Αϊνστάιν, βλέποντας τον ελεγκτή να απομακρύνεται από το λεωφορείο:
“Δύο πράγματα είναι απέραντα, το σύμπαν κι η ανθρώπινη βλακεία. Για το πρώτο δεν είμαι σίγουρος.”
Πόσο δίκιο είχε!