Παρακολουθώντας σήμερα ένα σεμινάριο με Do’s και Dont’s στη συγγραφή με τη Σώτη Τριανταφύλλου κράτησα μερικά πράγματα.

Ότι όταν ξεκινάμε να γράψουμε κάτι λογοτεχνικό πρέπει να ξεχάσουμε όλα όσα μάθαμε στο σχολείο. Η συγγραφή δεν έχει καμία σχέση με την έκθεση. Η συγγραφή χρειάζεται πλοκή και περιγραφή.

Και το πρώτο λάθος που κάνει κάποιος όταν ξεκινάει το γράψιμο είναι να μιλήσει για οικογενειακές ιστορίες. Πράγμα αδιάφορο, όπως είπε. Όπως και το να περιμένουμε να ικανοποιήσουμε μόνο τους δικούς μας ανθρώπους.

“Σπάμε το περίβλημα μας και γράφουμε κάτι άλλο! Ο κόσμος είναι απέραντος και έχουμε πολλά να πούμε για αυτόν. Γιατί να να επιμένουμε να κάνουμε στροφές γύρω από τον ίδιο μας τον εαυτό;”

Ανατροπή, αυτή είναι η λέξη κλειδί. Αυτή είναι που δίνει αξία σε μια ιστορία.

Και όταν γράφουμε καλό είναι να είμαστε νηφάλιοι. Κι ας λένε μερικοί συγγραφείς, ποιητές ότι γράφουν καλύτερα υπό την επήρεια διάφορων ουσιών. Η αυτόματη γραφή είναι ένας μύθος. Κανείς δεν έγραψε καλά μεθυσμένος.
(Ουπς, μου ‘χει συμβεί να πω ή να κάνω πράγματα μεθυσμένη και ειλικρινά την επόμενη μέρα δεν ήμουν και τόσο περήφανη!)

Και τώρα που χρησιμοποίησα ένα θαυμαστικό θυμήθηκα ότι κάτι δεν έκανα καλά. Δυνατές λέξεις χρειάζονται αντί θαυμαστικών και αποσιωπητικών. Και κυρίως δυνατά ρήματα. Τα ρήματα λένε περισσότερα πράγματα από τα σημεία στίξης. Διαφωνεί κανείς με αυτό;

Και για το τέλος κράτησα αυτό.

Το να γράψουμε ένα βιβλίο είναι μια καλή ευκαιρία για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Δεν είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, όταν το τελειώσουμε. Αλλιώς ξεκινάμε κι αλλιώς καταλήγουμε. Και καθώς το γράφουμε, ας μην γράφουμε σκηνές με σεξ. Πάντα βγαίνει κακό σεξ. Γιατί να διαβάζει κάποιος ένα κακό σεξ, ενώ μπορεί ήδη να κάνει ένα κακό σεξ;

Γιατί λοιπόν, είναι σημαντικό να μάθουμε να αφηγούμαστε καλές ιστορίες;

Για να μάθουμε να λέμε αλήθειες.
Για να μάθουμε να είμαστε έντιμοι.
Για να μάθουμε να μην είμαστε φλύαροι.