Σκέψεις λίγο πριν τη λήξη της σχολικής χρονιάς
Από την καρέκλα που καθόμουν στο γραφείο έβλεπα από το ορθογώνιο παράθυρο με την κουρτίνα τραβηγμένη στο πλάι και τα σχολικά βιβλία στο περβάζι ένα δέντρο.
Από το άλλο παράθυρο έβλεπα την αερογέφυρα. Πολλές φορές μέσα στη χρονιά θυμόμουν μια συζήτηση που είχα ακούσει ένα βράδυ καλοκαιριού στο χωριό κατά τη μικρή παραμονή μου στη γιαγιά και τον παππού.
Οι γειτόνισσες μόλις νύχτωνε είχαν τη συνήθεια να βγάζουν τις καρέκλες τους στον δρόμο, να κάθονται σε κύκλο και να συζητάνε διάφορα.
Δεν θυμάμαι πόσο χρονών ήμουν. Πάντως σίγουρα είχα τελειώσει κάποια μικρή τάξη του Δημοτικού, όταν το θέμα εκείνων των ημερών-αν όχι ολόκληρου του έτους- ήταν τα σχέδια για την Εγνατία.
-Θα γίνει καινούριος δρόμος…
-Θα κάνουν και αερογέφυρα!
-Και τι είναι η αερογέφυρα;
-Είναι μια γέφυρα στον ουρανό, που τα αυτοκίνητα θα την περνάνε πετώντας.
Πετώντας από την Κοζάνη μέχρι το χωριό ακόμα δεν έχω πάει… Αλλά μέχρι το Γρεβενώ* την κλήση από τα ραντάρ πολύ τη φοβάμαι, έτσι όπως πολλά πρωινά πατούσα το γκάζι φέτος.
*
