Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 08:30.
Έκανα ντουζ, έφαγα πρωινό-γάλα με κέικ-έριξα μια τελευταία ματιά στις σημειώσεις μου και ντύθηκα μαντάμ. Φόρεσα μια μαύρη μπλούζα, μια ασπρόμαυρη φούστα, κι ένα ροζ ξώφτερνο γοβάκι. Μετέφερα τον υπολογιστή, το ημερολόγιο και τον καφέ στο τραπέζι του μπαλκονιού.
-Από το μπαλκόνι σου με θέα τις κόκκινες στέγες, μου είπε η Γαβριέλλα.
Και έγινε. Λίγο πριν τις έντεκα άρχισα να στέλνω μέιλ για να συνδεθούμε στο Zoom. Βρεθήκαμε με τη Νίκη έπειτα από δέκα χρόνια. Σπουδάζαμε μαζί στην Κομοτηνή. Με τη Βασιλική που γνώρισα σήμερα κι έχουμε μόνο έναν κοινό φίλο, την Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων. Την Αριάδνη που είχε παρακολουθήσει σχεδόν όλα μου τα εργαστήρια στην Πάτρα. Τη Μαρία που τόσο πολύ αγαπάει τα εργαστήρια μου και που δεν είχα προλάβει να της δώσω μια αγκαλιά, όταν έφυγα. Την Εμμέλεια που μου είχε ρωτήσει αν και πότε θα ξανακάνω εργαστήριο. Την Εύη που δημιουργεί στην ίδια πόλη με μένα και που την Τετάρτη θα δώσει φωνή σε ένα από τα κείμενά μου. Τη Γαβριέλλα που από το 2017 φιλοξενούσε τα εργαστήριά μου. Όλες ηρωίδες αυτού του εργαστηρίου.
Κινηθήκαμε μαζί στον άξονα του χρόνου, βάλαμε ορόσημα, φτιάξαμε αράχνες και ιστούς, διαβάσαμε τις σημειώσεις μου για την ημερολογιακή και θεραπευτική γραφή, γράψαμε τις δικές μας μέρες πριν, κατά και μετά την καραντίνα.
Σχεδόν συγκινήθηκα, γιατί από την κάμερα δεν χωράνε όλα όσα θέλεις να πεις και να δείξεις…
Κάπως έτσι ήταν το πρώτο εργαστήριο μετά την καραντίνα!
Ελένη Γκόρα