Την τελευταία φορά που πήγα Θεσσαλονίκη ήταν πέρυσι τον Απρίλιο και αυτό κάτω από άθλιες νοσοκομειακές εμπειρίες, που ούτε να τις θυμάμαι δεν θέλω.
Μια εικόνα που έχω από εκείνες τις μέρες, ήταν ότι είχα ανέβει σε ένα αστικό γύρω στις έξι το πρωί φορώντας τζην παντελόνι και από πάνω ένα φλις πουά ρομπάκι με δάκρυα και μύξες να τρέχουν.
Κάνοντας χιούμορ τώρα εκ του ασφαλούς, πιστεύω ότι επειδή με είδε έτσι, πέρασε απέναντι και ήρθε!
Για να επανορθώσω λοιπόν, (τι και σε ποιον;) χθες κλείστηκα σε ένα εμπορικό και πήρα μόνο ένα φόρεμα κι ένα παλτό μέσα σε μόλις λίγα λεπτά!
Το φόρεμα απλώς το φόρεσα πάνω από τα ρούχα-ούτε καν στα δοκιμαστήρια δεν μπήκα- και το παλτό το διάλεξα μόνο και μόνο για το χρώμα. Αυτό είδα, αυτό μ΄ άρεσε. Δοκίμασα το πρώτο που είχε στην κρεμάστρα. Με βλέπει η πωλήτρια και μου λέει, όχι αυτό, αυτό είναι το πιο μεγάλο! Και μου δίνει το σωστό νούμερο. Το προβάρω, το πληρώνω και τέλος.
Νομίζω ότι ψώνισα πιο γρήγορα από ποτέ και είμαι τόσο περήφανη γι΄ αυτό μου το κατόρθωμα, που ήθελα να το γράψω!
Καμιά φορά συμβαίνουν κι αυτά…
Ελένη Γκόρα