Από τις οχτώμιση το πρωί ως τις δέκα και μισή καθόμουν στον καναπέ και σκεφτόμουν· πώς θα πάω στη Δευτεροβάθμια;Βαριόμουν φοβερά. Και ό,τι με κάνει να βαριέμαι, το αναβάλλω συνεχώς. Τέτοια αναβλητικιά είμαι και καθόλου δεν με τιμάει αυτό. Ήταν όμως, μια δουλειά που έπρεπε να γίνει.
Σήμερα Δευτέρα, πρώτη μέρα της εβδομάδας, ας ξεκινούσε κάπως έτσι. Με υποθέσεις ανιαρές και μελαγχολικές. Μόλις πήγε έντεκα παρά σηκώθηκα με βαριά καρδιά. Ετοιμάστηκα στα γρήγορα. Προτίμησα ένα γαλάζιο βελουτέ παντελόνι κι ένα άσπρο πουλόβερ. Ντυμένη σαν σύννεφο πέρασα πρώτα από το Δημαρχείο. Ζήτησα ένα πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης. Μου είπαν δεν χρειάζεται-παραπληροφόρηση από το ίντερνετ.
Μετά πήγα στη Νομαρχία. Ανέβηκα με τα σκαλιά ως τον τέταρτο όροφο. Σιγά μην περίμενα να κατέβει το ασανσέρ. Και με τόσα γλυκά που έφαγα το Σαββατοκύριακο καλό θα μου έκανε λίγη άσκηση. Συμπλήρωσα τις αιτήσεις εις διπλούν και μπήκα στο γραφείο που θα με εξυπηρετούσε. Δεν ήμουν η μόνη που είχε μια τέτοια ιδέα Δευτεριάτικα. Κι άλλα κορίτσια καθόντουσαν στον διάδρομο κι έγραφαν τα πτυχία τους. Εξάλλου, το επάγγελμα του εκπαιδευτικού είναι κατά κόρον γυναικοκρατούμενο.
Πριν αρκετά χρόνια τουλάχιστον μία γυναίκα εκπαιδευτικός ξεκινούσε να δουλεύει το πρωί και να σχολάει το μεσημέρι κι αυτό πέρασε στα κύτταρά μας με κάποιον τρόπο και ορίστε το αποτέλεσμα! Ξεκινάμε τη δουλειά το μεσημέρι και σχολάμε το βράδυ. Από Σαββατοκύριακα σπάνια είναι κάποιο ελεύθερο. Δεν έχουμε ούτε πρόγραμμα ούτε σταθερότητα. Οι ώρες αλλάζουν συνεχώς, οι ακυρώσεις είναι πλέον ρουτίνα, τα κέρδη μετρημένα,-ο καφές και τα τσιγάρα -να μην τα γράφω πάλι!
Με βαριά καρδιά για το άσκοπο της υποβολής της αίτησης, ακούω μία υπάλληλο να παραπονιέται και να ξεφυσάει.
-Καλά, εσείς που έρχεστε και μας αφήνετε τα πτυχία σας να τα περάσουμε στο σύστημα, εμείς τι φταίμε να το κάνουμε αυτό για όλους έναν έναν;
Αν ήμουν αγενής και σκύλα, θα απαντούσα με θράσος. “Δουλειά σας είναι να εξυπηρετείτε τους πολίτες! Μην νομίζετε και ‘μεις απ΄ το σπίτι μας θα θέλαμε να τα ανεβάζουμε και να τελειώνουμε!” Αντί για αυτό της απάντησα:
– Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολη η δουλειά που κάνετε. Σε λίγες μέρες θα τελειώσει η προθεσμία και εσείς θα απαλλαγείτε από αυτόν τον φόρτο εργασίας.
Σε λιγότερο από ένα λεπτό είχα τελειώσει. Άφησα τα αντίγραφα των πτυχίων, πήρα αριθμό πρωτοκόλλου κι έφυγα.
Τώρα μένει να συμπληρώσω την αίτηση στον ΑΣΕΠ.
Στον δρόμο σκεφτόμουν ·ευτυχώς που στην Κοζάνη είναι όλα κοντά, οι ρυθμοί αργοί κι άνθρωποι πιο ζεστοί και…
Παρούσα στον πίνακα!
(μην πάρω και καμιά απουσία, θα με κυνηγάει η μάνα μου!)