Φοράω ένα προσωπείο.
Με το που βγαίνω έξω από το σπίτι μου φοράω ένα προσωπείο. Βάζω ένα χαμόγελο και ξεκινάω την μέρα μου.
Προσπαθώ να προχωρήσω. Προσπαθώ να χαμογελάω πειστικά, να γελάω με την καδρδιά μου. Άλλες φορές το καταφέρνω. άλλες όχι.
Όταν φτάσω σπίτι, το βγάζω. Αρχίζω να παλεύω με εμένα, με τις σκέψεις μου, με τα συναισθήματά μου.
Τα τελευταία χρόνια δεν θέλω να νιώθω. Προσπαθώ να μην νιώθω. Δεν θέλω. Γίνομαι ευάλωτη. Θέλω να φαίνομαι σκληρή και αναίσθητη. Θέλω να φαίνομαι σκλήρη και αναίσθητη, σαν να μην με επηρεάζει τίποτα. Όμως όλα με επηρεάζουν, με στεναχωρούν και με ενοχλούν.
Φαίνομαι ήρεμη… ενώ μέσα μου ουρλιάζω, κλαίω και βρίζω. Θέλω να ξεσπάσω. Δεν αντέχω αυτό που νιώθω, δεν αντέχω να νιώθω. Ίσως αν είναι βαριές λέξεις. Ναι, είναι. Δεν μπορώ να το περιγράψω όμως.
Αυτό που ξέρω είναι ότι θέλω ηρεμία και ότι δεν θέλω να νιώθω.
Δεν θέλω να είμαι ευάλωτη.
Φοράω ένα προσωπείο, το βάζω και το βγάζω και πλέον με κούρασε αυτό.
Φοράω ένα προσωπείο και πήρα απόφαση να μην το βγάλω.