Πάτρα , Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016.
<<Θα μπορούσα να αρχίσω με το γνωστό “Αγαπημένο μου ημερολόγιο”. . .
Δεν θα το κάνω, θα ήταν ψεύτικο. Αυτά τα ξεκαθαρίσαμε από τα μικρά μας, όταν πρωτογνωριστήκαμε, “θα είμαστε ειλικρινείς εδώ”, έτσι είχαμε πει. Όταν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, δεν μπορείς να αγαπάς κανέναν και εγώ δεν αγαπώ τον εαυτό μου. Καιρό τώρα έχω παραιτηθεί, το έχεις καταλάβει, είμαι σίγουρος. Κύριος λόγος ο κλειστός χαρακτήρας. Κλείνομαι εντός και παλεύω να βρω αυτό που δεν υπάρχει. Γλιστράω σε κάθε τικ – τακ, απομακρύνομαι , χάνομαι.
Προοικονομώ την κατάληξη, την προβάλλω στο παρόν. Η εικόνα άρχισε να γίνεται συνήθεια. Oικεία. Ένας μοναχικός και μελαγχολικός χαρακτήρας, κλειστός σα στρείδι. Αυτό ήμουν πάντα. Όσο ακούγονταν γλυκιές φωνούλες γύρω μου, δεν με άφηναν να βουλιάξω, με κρατούσαν στην επιφάνεια. Οι φωνούλες αυτές σιγά – σιγά άρχισαν να παίρνουν τον δρόμο τους, να χάνονται. Με τις σκέψεις σκόρπιες από δω κι από ΄κει, να μη μαζεύονται, άρχισα να βουλιάζω. Πρώτα το σώμα, μετά η ψυχή ή και τα δυο μαζί . “Βγάλε το χέρι σου πάνω”, φωνάζαν οι απέξω. Τις άκουγα, άρα ζούσα. “Βγάλτο”, έλεγαν και ‘γω να πνίγομαι. Οι φωνές έπαψαν να ακούγονται και τη θέση τους πήρε ένα άγγιγμα στο χέρι. Νοιώθω, άρα υπάρχει ελπίδα – σκέφτηκα.>>
Πάτρα, Δευτέρα 22 Αυγούστου 2016
<<Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Πάει καιρός…Για τον καθένα μας ταιριάζει ένα κλειδί για να ανοίξει. Ψάχνοντας μπορεί και να το βρεις μόνος – αν δεν είσαι δειλός- εμένα μου το πρόσφεραν. “Πάρτο μου είπαν είναι δικό σου, ήταν μπροστά στα μάτια σου”. Άνοιξα μια πόρτα και είδα μια αγαπημένη εικόνα. Μια αίθουσα διδασκαλίας και στο βάθος ένας πράσινος πίνακας που έγραφε με μεγάλα γράμματα: “Πώς η λογοτεχνία σου αλλάζει τη ζωή”. Κάθισα. Ήρθαν κι άλλοι κι άλλοι. Ξεκινήσαμε, προορισμός κανένας, μόνο το ταξίδι. Στη βαλίτσα ένα στυλό και ένα χαρτί. Θα λείψω καιρό, να το ξέρεις, δεν θα τα λέμε συχνά, θα γράφω αλλού, συγνώμη! Το ξέρω πως δεν θα θυμώσεις, άλλωστε είμαι σίγουρος πως με κάποιο μαγικό τρόπο θα τρυπώσεις λαθραία και θα κρυφτείς στη φόδρα της βαλίτσας. Γνωριζόμαστε, παραδέξου το.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο πρέπει να φύγω, πάω να ετοιμάσω τη βαλίτσα μου. Θα την έχω στο μικρό δωματιάκι, δίπλα στα βιβλία>>.