Το να διαχειρίζεσαι τον χρόνο στα μέτρα σου είναι μία σοφή κίνηση.
Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να ξέρεις τι είναι αυτό που σου ταιριάζει. Τόσα χρόνια παρέα με τον εαυτό σου κάτι θα ΄χεις καταλάβει. Αν βγαίνεις έξω και γυρνάς περισσότερο σκασμένος απ΄ ό τι όταν βγήκες, τότε αυτό σημαίνει ότι ήταν μια κακή επιλογή και δεν πρέπει να την ξανακάνεις για κανένα λόγο, για καμία υποχρέωση, για καμία χάρη κανενός. Πάντα πάντα σκέψου και εσένα. Όχι, μόνο τους άλλους.
Το καλό με την Πάτρα είναι ότι θα βρεις κάτι να κάνεις. Στις στάσεις, στους τοίχους, στις βιτρίνες έχει αφίσες. Το μόνο που χρειάζεται είναι να σταθείς λιγότερο από μισό λεπτό και να διαβάσεις. Αν σου αρέσει πας και αν δεν σου αρέσει συνεχίζεις τη βόλτα σου και ίσως βρεις κάτι άλλο. Κάπως έτσι είδα μία αφίσα με μία ραπτομηχανή που έλεγε: Φρανκ Μακ Γκίνες “Εργαζόμενα Κορίτσια”. Μια παράσταση που ανεβαίνει πάλι -αυτή τη φορά στο Θέατρο Λιθογραφείον- από τη θεατρική ομάδα εργαζομένων του Πανεπιστημίου Πατρών.
Σε μία χώρα που ο μισός πληθυσμός είναι άνεργος και ο υπόλοιπος εργαζόμενος ή συνταξιούχος με την αγωνία τα βγάζω ή δεν τα βγάζω πέρα, το μετεωρολογικό δελτίο της καθημερινής διάθεσης είναι απρόβλεπτο. Μια ήλιο, μια συννεφιά, μια βροχή, μια χαλάζι, μια χιόνι, μια ομίχλη, όλοι μπερδεύονται και δεν ξέρουν τι τους φταίει. Κάπως έτσι είναι και το έργο.
Τα “Εργαζόμενα Κορίτσια” είναι αφιερωμένο στις εργάτριες και πολύ περισσότερο στις γυναίκες. Για εκείνες που δουλεύουν και κοντεύουν να τις βγουν τα μάτια κάτω από την πίεση του χρόνου. Για εκείνες που ενώ δουλεύουν κάτω από εντατικούς ρυθμούς και συνθήκες εξαθλίωσης, δεν ξεχνούν τους ανθρώπους που άφησαν πίσω τους και προπάντων δεν ξεχνούν ποιες είναι. Τέσσερις γυναίκες σ΄ ένα εργοστάσιο ράβουν πουκάμισα. Αγαπιούνται και μισιούνται, μα πάνω απ΄ όλα καταλαβαίνουν η μία την άλλη, άσχετα αν συγκρούονται, μαλώνουν και ξεστομίζουν λόγια που δεν πρέπει. Κάτω από την ένταση και την πίεση κι οι πιο δυνατοί χαρακτήρες σπάνε, αλλά κάπως βρίσκουν τον τρόπο και ορθώνουν το ανάστημά τους Είναι εκεί και μάχονται για τα δικαιώματά τους.
Κάθε μέρα δίνονται μάχες. Δεν ξέρω πώς είναι να νιώθεις νικητής, πώς είναι να νιώθεις νικημένος, ξέρω μόνο πώς είναι να μάχεσαι και να διεκδικείς με κάθε τρόπο αυτό που θέλεις. Γι΄ αυτό μην ξεχνάς εσένα και τον χρόνο σου. Χρόνος είναι η ώρα. Η ώρα που πρέπει να κάνεις εκείνο ή το άλλο, να πας εδώ ή εκεί, να μείνεις ή να φύγεις.Χρόνος είναι ο εαυτός σου, ο κόσμος σου και τίποτε άλλο.
Ελένη Γκόρα
πηγή:http://www.patrasevents.gr/article/251071-ergazomena-koritsia