Κυριακή του Μαρτίου και πολύ ηλιόλουστη. Τι καλύτερο λοιπόν; Βόλτα με ποδήλατο.
Ξεκινάω από την μονοκατοικία μου στην Πάτρα χωρίς κάποιο ιδιαίτερο προορισμό. Για αρχή κέντρο πόλης και χάζεμα σε καμιά βιτρίνα και βλέπουμε. Έχω φτάσει ήδη Αγίας Σοφίας και πάω για Αγυιά. Πάω λίγο ακόμα. Νά σου και τα Μοραΐτικα σχεδόν είμαστε Ρίο, δηλαδή!
Τι καλύτερο να βλέπεις ότι έχεις φτάσει σχετικά μακριά πάντα για τα δικά μου δεδομένα γιατί για κάτι άλλους φανατικούς του είδους δεν θεωρείται και κάποια σπουδαία διαδρομή. Λοιπόν αυτά. . . Είμαι ήδη Ρίο και τώρα; Τι κάνω τώρα; Λοιπόν. . .
Ευκαιρία να πάω Αντίρριο! Φέριμποτ ή γέφυρα; Καλύτερα γέφυρα, το έχω ξανακάνει κιόλας με εάν πρώην φίλο, πάω στον παράδρομο της γέφυρας και ανεβαίνω από το δρομάκι των πεζών. Αυτό έκανα λοιπόν, βγάζω το ποδήλατο από το δρόμο και το βάζω στο παράδρομο από ένα κενό που είχαν στην άκρη του δρόμου οι μπάρες, έτσι το ‘χα κάνει και την προηγούμενη φορά. Αφού ανέβαινα λοιπόν, κάτι δεν μου πήγαινε καλά.
Ο παράδρομος μου φαινόταν πολύ πιο στενός, σε σχέση με την προηγουμένη φορά. Βλέπεις πάει και καιρός, μερικά χρονιά από τότε. Δεν πειράζει λέω και προχωράω κι άλλο. Και ξαφνικά τι βλέπω; Κάγκελα! Κάγκελα μπροστά μου που κλείνουν το δρόμο! Όχι, ρε πούστη μου! Γιατί τώρα αυτό; Και τώρα; Τι κάνω τώρα;
Όχι, πανικός και απλά γυρνάω πίσω.
Ναι, καλά το λες φιλαράκο, έλα που ο παράδρομος είναι πολύ στενός και δεν γυρνάει το ποδήλατο. Κάποιος τρόπος όμως θα υπάρχει, δεν μπορεί. Δεν θα κωλώσω στο παραμικρό εμπόδιο. Αυτό μου έλειπε να κωλώσω για τέτοια απλά πράγματα, σκέφτομαι και αίφνης σηκώνω το μωρόν προσεκτικά, ορθοί σούζα και το γυρίζω σιγά σιγά σίγουρος ότι θα πάνε όλα καλά.
Ουφ! Τέλος, όλα καλά! Άκυρο η γέφυρα θα επιχειρήσω με φέρι. Απ’ ό, τι βλέπω είναι είναι εάν και γιομίζει, σ’ αυτό θα μπω.
-Γεια σας! Να το βάλω σε μια ακρούλα;
-Ναι, μπες.
Αυτά μόνο είπαμε και μπήκα. Τώρα πρέπει να πληρώσω!
-Συγνώμη κύριε, τι χρωστάω;
-Τίποτα!
-Μπα…
-Τίποτα!
-Ωραία, τότε να ξαναρθώ! Αλλά δεν είναι σωστό τίποτα. Γιατί τίποτα; Έστω το ελάχιστο, ας πούμε ένα ευρώ, ρε φιλέ!
Τελοσπάντων!
Ωραίο ρε μάγκα το φέριμποτ! Κάνεις κρουαζιέρα για πλακά, κάτι σαν παίρνεις από άρωμα απ’ αυτή. . . Και ναι! είμαι Αντίρριο! Το θρυλικό Αντίρριο! Το όνειρο που έγινε πραγματικότητα χα χα !!! Εντάξει, και τώρα; Τι τώρα;Τώρα γυρνάμε. . . Λέω να χτυπήσω γέφυρα στο γύρνα! Εμπρός πορεία για γέφυρα. Α, να και τα διόδια αμέσως μπροστά μου! Τι κάνω; Πάμε διόδια. . .
-ΕΕΕ φιλέ από το πλάι έλα, εκτός αν θες να πληρώσεις;
-Όχι, εντάξει από το πλάι…
Και ξαφνικά βρίσκομαι στο κεντρικό δρόμο της γέφυρας. Όχι ρε φιλέ!!!Λες να ‘γίνε μαλακία; Λες να εννοούσε τον παράδρομο χωρίς να πληρώσω; Τώρα πάει, ότι έγινε έγινε. Δεν είναι και η πρώτη φορά που τα κάνω πουτάνα,δόξα το Θεό είμαι επιρρεπής στις μαλακές!!! χα χα χα…
Επιστροφή για το σπίτι!!!
Επιτέλους στο σπιτάκι είναι και μεσημέρι και πεινάω κιόλας, όχι ότι δεν μπορώ να σταματήσω κιόλας κάπου να φάω, αλλά έχω επιλέξει το σπίτι. Έχω μπει ήδη κέντρο, τα πόδια μου τα αισθάνομαι βαριά, καταλαβαίνω ότι έχω κουραστεί.
Υπομονή! Και ναι, έφτασα, έφτασα σπίτι! Άξιος!
Πάντα άξιος!