Έφτασα λίγο αργοπορημένη στο ραντεβού. Καθόντουσαν στον μώλο σε ένα τραπέζι ακριβώς δίπλα από τη θάλασσα. 8 εκπαιδευτικοί και εγώ 9. Οι περισσότεροι ήμασταν φιλόλογοι-νομίζω δεν χρειαζόταν καν να το πω. Περίμενα να ήμασταν παραπάνω. Τουλάχιστον όχι τόσοι. 9; Μόνο 9; Αν ήμασταν τόσοι στα αλήθεια εκπαιδευτικοί μηδενικής προϋπηρεσίας θα παρτάραμε από το βράδυ ως το πρωί κι απ’ το πρωί ως το βράδυ κι όχι αχάραγα να τρέχουμε να συναντηθούμε για να δούμε τι θα κάνουμε με την κατάστασή μας. Έπρεπε να προλάβουμε και ‘μεις οι Πατρινοί-ναι, Πατρινιά είμαι τώρα λόγω τόπου κατοικίας- να βρίσουμε τον Υπουργό Παιδείας και γενικά το άδικο σύστημα και να καταθέσουμε τα αιτήματά μας με μία όμορφη καλογραμμένη επιστολή.
Αν κατάλαβα καλά την Κυριακή που μας πέρασε συναντήθηκαν εκπαιδευτικοί και σ΄ άλλες πόλεις. Ήταν μία συντονισμένη πανελλαδικά προσπάθεια (???) από την πλευρά των εκπαιδευτικών που είμαστε εγκλωβισμένοι σε πίνακες μηδενικής προϋπηρεσίας χωρίς να μετράει τίποτα απ΄ όσα έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Και ίσως η μόνη ελπίδα για να βγούμε μπροστά είναι να κάνουμε σπουδές στην Ειδική Αγωγή (ή να είχαμε γεννηθεί νωρίτερα και να δίναμε ΑΣΕΠ). Όμως, ούτε σ’ όλους μας αρέσει η Ειδική Αγωγή ούτε όλοι μπορούμε να εξασκήσουμε αυτό το επάγγελμα. Γιατί καλή η θεωρία, καλή κι ελπίδα για δουλειά, αλλά αν δεν αντιμετωπίσεις περιστατικά και περιστατικά στην πράξη δεν ξέρεις τίποτα. Πραγματικά, είναι πολύ δύσκολο επάγγελμα για την ακρίβεια λειτούργημα και θαυμάζω όσους με δύναμη ψυχής και πολλή αγάπη κι υπομονή το εξασκούν. Όμως, αυτό δεν είναι του παρόντος.
Δεν θυμάμαι καλά καλά σε ποια ομάδα διάβασα μία ανάρτηση να προλάβουμε τον Γαβρόγλου. Διάβασα Γαβρόγλου και έβγαλα ένα άγριο γααααβ, ε θέλω να πω δήλωσα συμμετοχή γράφοντας τη λέξη Πάτρα. Μετά μου ήρθε στο Messenger ένα ομαδικό μήνυμα συντονισμού και συνάντησης αναμπληρωτών μηδενικής 0- το γράφω και με αριθμό έτσι για να το χορταίνω. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Πήγα αργοπορημένη στο ραντεβού και βρήκα εκεί 8 εκπαιδευτικούς, οι περισσότεροι φιλόλογοι. Απαιτήσαμε να μετράνε και τα υπόλοιπα μεταπτυχιακά-διδακτορικά και ζητήσαμε ποσόστωση στους πίνακες* να παίρνουν δηλαδή, πολλούς με προϋπηρεσία και λίγους πολύ λίγους με καθόλου προϋπηρεσία.
Ξέρω…
Η σειρά μου δεν θα έρθει ποτέ. Οπότε επιδίδομαι στο κυνήγι! Παρακαλώ, ευχηθείτε μου…
Γιατί ως γνωστόν του κυνηγού και του ψαρά το πιάτο δέκα φορές είναι αδειανό και μια φορά γεμάτο!