Ένα πρωί σηκώθηκα και είπα, δεν πάω για καθαρισμό; Και πήγα.
Ξάπλωσα στην καρέκλα, άνοιξα το στόμα, έκλεισα τα μάτια και χρρρννν… Πού και πού σταματούσαμε. Έφτυνα αίμα και ξανασυνεχίζαμε.
Κάποια στιγμή το μαρτύριο τελείωσε.
Άρχισα να νιώθω όλα μου τα δόντια. Αυτό μου φάνηκε κάπως περίεργο. Έπειτα, άνοιξε την κάμερα και την οθόνη. Άρχισε να μου δείχνει τα δόντια μου ένα ένα. Αυτό χάλια, κι αυτό χάλια και το άλλο χάλια, καλά, αυτό πάρα πολύ χάλια και το διπλανό του επίσης.
Πλήρωσα την επίσκεψη και άκουσα τη διάγνωση.
Έχω λέει, πέντε κατεπείγοντα σφραγίσματα. Πρέπει να ξεκινήσω σύντομα. Έπειτα, θα μου πάρει τα μέτρα για μασελάκι. Μετά θα πάω για να μου σφραγίσει και τα υπόλοιπα.
Βγήκα από το ιατρείο μες την πίκρα. Πήγα ευθύς αμέσως σε ένα άλλο.
Δεν βρήκε τίποτα, εκτός από το ό τι μόλις τα είχα καθαρίσει.Με ρώτησε τι θέλω. Και γω του είπα.
Έναν γιατρό εμπιστοσύνης.