Έναν καλύτερο τρόπο ζωής θα ‘θελα.
Αυτό σκέφτηκα και πήγα και γράφτηκα γυμναστήριο. Μου έδωσαν το πρόγραμμα, με ενημέρωσαν για τις τιμές, μου έφτιαξαν και την κάρτα και τι έμενε;
Να φορέσω το κολάν μου και τη μακό μου μπλούζα και να πάω. Μου εξήγησαν ότι μόλις θα μπαίνω στην αίθουσα, θα παίρνω ένα στρώμα, μια κουβέρτα και δυο τουβλάκια. Θα απλώνω το στρώμα, θα βάζω την κουβέρτα δίπλα μου, θα τοποθετώ τα τουβλάκια πάνω στο στρώμα, και θα χαλαρώνω για λίγο, προτού ξεκινήσει το μάθημα.
Την πρώτη φορά τοποθέτησα τα τουβλάκια, το ένα όρθιο και το άλλο ξαπλωτό, και έκανα να ξαπλώσω κι εγώ. Εκεί κατάλαβα ότι μόλις είχα κλείσει ραντεβού με τη χαμένη μου ελαστικότητα. Έβγαλα ένα αχ! και ζήτησα ψιθυριστά συγνώμη, που διατάραξα την ησυχία.
Στις πρώτες ασκήσεις ανταποκρίνομαι με επιτυχία. Ιδίως στη θέση κόμπρα, στάση του σκύλου ή του παιδιού, ομολογώ ότι μπορώ να μείνω για την υπόλοιπη ώρα χωρίς να κουνηθώ. Αλλά δεν είναι έτσι. Ύστερα δυσκολεύει το πράγμα που μπαίνει και η ισορροπία στο μενού, αλλού τα χέρια, αλλού τα πόδια, αλλού το κεφάλι . . . Στην καλύτερη περίπτωση στέκομαι σαν ζελέ, στην χειρότερη πέφτω και σκάω σαν ντομάτα. Χρειάζεται ενδυνάμωση και προσήλωση. Κι αυτό προσπαθώ να το δουλέψω.
Από την προσπάθεια ο ιδρώτας κυλάει, και ενώ εγώ κάνω ένα διάλειμμα να σκουπιστώ, οι υπόλοιποι συνεχίζουν. Καμιά φορά έρχεται η δασκάλα μας και με διορθώνει. Αυτό με βοηθάει πολύ, μιας και μου δείχνει τον σωστό τρόπο εκτέλεσης της άσκησης.
Κι ύστερα έρχεται η αγαπημένη μου φάση του μαθήματος. Ξαπλώνουμε στο στρώμα, κλείνουμε τα μάτια και ακούμε για λίγο την ανάσα μας και τη μουσική. Κάνω όμορφες σκέψεις και διώχνω όλο το στρες που κουβαλάω σε κάθε σημείο του σώματός μου.
Έπειτα, γυρνάω σπίτι, κάνω μπάνιο και ξεκουράζομαι.
Λέω πως θα γίνω πλαστελίνη.
Λες;