Ήταν να μην πάρω την απόφαση να κάνω λέιζερ.
Κλείνω ραντεβού και τονίζω: «Έρχομαι για λέιζερ!». Έτσι, αποφασιστικά. Τέρμα. Να πετάξω επιτέλους, φακούς και γυαλιά. Έρχεται η μέρα, πάω στον γιατρό. Πότε μπορούμε να κάνουμε λέιζερ; μπαίνω κατευθείαν στο ψητό. Κάτσε να σε δω, μου κάνει. Με βλέπει, κάνουμε και κάτι επιπλέον εξετάσεις. Δεν τα βλέπω καλά τα πράματα μάτια μου, μου λέει. Δώσε μου λίγο χρόνο να βγουν τα αποτελέσματα. Τον πρήζω στα τηλέφωνα. Πότε και πότε. Στο μεταξύ το ‘χω ανακοινώσει σε όλον τον κόσμο απ’ την χαρά μου ότι θα κάνω λέιζερ, ότι θα βρω το φως μου.
Βγαίνουν τα αποτελέσματα, πηγαίνω πάλι απ΄ το ιατρείο. Το μάτια μου είναι πολύ χοντρά. Έλεος, ρε φίλε, μέχρι και τα μάτια μου είναι χοντρά, τα τόσο δα σχιστά ματάκια. Το λέιζερ δεν πιάνει. Άσε που έχω λίγα και μεγάλα κύτταρα, που αν μεγαλώσουν, θα γκαβοθώ κι άλλο. Ούτε μεμβράνη μου συνιστά, γιατί αν κάτι δεν πάει καλά και θολώσει, τα επόμενα χρόνια μάλλον για μόσχευμα θα ψάχνω. Τέλος, μου προτείνει να μου κάνει μία επέμβαση σαν αυτή που κάνουν στους παππούδες για τον καταρράκτη. Κάνει λέει, μια μικρή τομή περίπου 2 χιλιοστών, βγάζει τον φυσικό φακό και προσθέτει έναν άλλον ίσα με ένα δακτυλικό αποτύπωμα που έχει δύο έλικες. Δέκα λεπτά υπόθεση. Μια μέρα το ένα μάτι και έπειτα από πέντε το άλλο.
Εγώ μένω. Είχα προετοιμαστεί για λέιζερ κι όχι για κάτι παππουδίστικο. Νευρίασα πολύ με τον εαυτό μου, που δεν μου επέτρεψε ούτε ένα απλό λέιζερ να κάνω! Με βλέπει που στραβώνω ο γιατρός και με συμβουλεύει να διαβάσω τι λένε οι συνάδελφοί του γι΄ αυτήν την περίπτωση. Ύστερα, τόνισε, θα είσαι έτοιμη να πάρεις οποιαδήποτε απόφαση με επιχειρήματα. Χαιρετιόμαστε, γυρνάω σπίτι και στρώνομαι στο διάβασμα. Δε μου άρεσε και πολύ αυτού του είδους η πρόταση. Από τη μία έλεγα θα βρω το φως μου και από την άλλη . . . Μα καταρράκτη από τώρα; Και επειδή όλα είναι ένα μείγμα μάρκετινγκ και φόβου είπα όχι.
Τα μάτια μου, τα μάτια μου!