Κοίτα να δεις!
Σε λίγες μέρες γίνομαι τριάντα και αυτό το τεύχος είναι το τριακοστό. Και αφού συμπίπτουν αυτά τα δύο τριαντάρια, δε θα ΄πρεπε να το γιορτάσουμε από τώρα;
Κυρία υπεύθυνη έκδοσης, κύριε γραφίστα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι μην προβληματιστείτε πολύ τι φωτογραφία να βάλετε αυτήν τη φορά στη στήλη μου. Μία τούρτα θα ‘θελα! Από εκείνες τις ψηλές με τα πολλά πατώματα και σχέδια με ζαχαρόπαστα, που ποτέ κανείς δε θα σκεφτεί να μου πάρει για δώρο, γιατί θα τη φάω όλη μόνη μου-τέτοια μοναχοφάα είμαι. Και γιατί με τα ίδια λεφτά μπορεί να μου πάρει κάτι άλλο. Ας πούμε ένα παντελόνι-ναι, σε σένα μιλάω, καλά το κατάλαβες. Μη μου πάρεις τούρτα, πάρε μου το παντελόνι εκείνο με τα κεράσια που είδαμε ψες στη βιτρίνα καθώς περνούσαμε με το αυτοκίνητο, θυμάσαι; Και είπα αχ, τι ωραίο, δε θα μου πήγαινε πάρα πολύ;
Και αφού με το δώρο τα κανόνισα, ησύχασα! Μου ΄φυγε ένα βάρος από πάνω μου. Όσο να ‘ναι είναι άβολο να ξέρεις τι δώρο θέλεις και να μη σε ρωτάνε. Οπότε το γράφω και ας γίνει η ευχή πραγματικότητα. Την τούρτα περικαλώ, στη στήλη και το παντελόνι με τα κεράσια στο ψυγείο.
Πλάκα, πλάκα δε θυμάμαι από πότε έχω να σβήσω κεράκια. Και τι περιμένω άλλωστε; Όταν γίνουν πολλά τα κεριά που να μην χωρούν στην τούρτα τεσσάρων κομματιών-έχω δει και τέτοιες ξεφτιλισμένες να κυκλοφορούν στην πιάτσα-τότε να τη σβήσω; Ε, όχι λοιπόν!
Φέτος θα φοράω το παντελόνι με τα κεράσια, εκείνο της βιτρίνας, θα κρατάω ένα μπολ επίσης με κεράσια, θα ‘χω αναμμένα κεριά και θα είμαι ευτυχισμένη.
Γιατί η ευτυχία είναι σαν τα κεράσια.
Γλυκιά, κόκκινη και τραγανή! Κρατς!
Υ.Γ. Και μετά θα χτυπήσει το κουδούνι. Ντιιιννν! Θα είναι ο ντελιβεράς με μια σαλάτα και μια πίτσα special και γίγας. Πάνω στη φούρια μου για να ανοίξω και να βρω λεφτά, θα ‘χω ρίξει και θα ‘χω ποδοπατήσει όλα τα κεριά. Άουτς, αυτό θα πονέσει . . .