Αυτές τις γιορτές νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για τους ανθρώπους. Ανθρώπους πολλούς δε γνώρισα, και έστω αυτούς που γνωρίζω μέχρι τώρα δεν τους λες και πολλούς. Λίγοι οι γνωστοί και ακόμα πιο λίγοι οι φίλοι. Όμως ανάμεσα σε αυτούς που γνώρισα, ξεχώρισα.
Ξεχώρισα τους ανθρώπους που με θέλουν για μια χάρη, ξεχώρισα αυτούς που με θέλουν για μια δύσκολη στιγμή, ξεχώρισα αυτούς που θέλουν να με ξέρουν μόνο για να πουν ότι με ξέρουν, ξεχώρισα αυτούς που θέλουν να αναμετρηθούν μαζί μου, ξεχώρισα αυτούς που θέλουν να με σνομπάρουν, ξεχώρισα αυτούς που με θέλουν για παρέα, ξεχώρισα αυτούς που θέλουν να με κάνουν να χαμογελάω και να είναι δίπλα μου. Και οι τελευταίοι με αγαπούν γι΄ αυτό που είμαι. Και γω τους αγαπώ. Με μερικούς απ΄ αυτούς μπορεί να μη τα λέμε συχνά, αλλά όταν μιλάμε είναι σα να είχαμε να τα πούμε απ΄ το προηγούμενο βράδυ.
Δε με νοιάζει να γνωρίσω πολλούς ή λίγους ανθρώπους. Με νοιάζει να κοιτάει ο καθένας τη δουλειά του. Αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο είναι ότι μερικοί άνθρωποι για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους, ψάχνουν να βάλουν εμπόδια στους άλλους. Είναι η μοναδική ασχολία, πιστεύω, που τους κάνει χαρούμενους. Φαντάσου πόση πίκρα, απογοήτευση και λύπη έχουν μαζεμένη μέσα τους. Για φαντάσου . . . δε θέλουν να παραδεχτούν ότι πονάνε! Κάνουν τους άλλους να πονούν για να παίρνουν χαρά. Αμφιβάλλω αν είναι χαρά, αυτό που οι ίδιοι νομίζουν για χαρά. Μάλλον τα ΄χουν μπερδέψει. Λυπάμαι.
Πολύ χαίρομαι για τα αστέρια μου. Ο ουρανός μου έχει ένα, δύο, τρία αστέρια φωτεινά και ωραία. Και είμαι πολύ χαρούμενη γι΄ αυτό. Μη σας νοιάζει να γνωρίζετε πολλούς ανθρώπους. Λίγοι εξάλλου θέλουν το καλό σας. Ο ουρανός είναι ωραίος και με λίγα αστέρια.
Καλές γιορτές με υγεία!