Ο διχασμός ανάμεσα σε δυο αγάπες.
Αυτός πήγαινε να με τρελάνει.
Ο διχασμός είναι επικίνδυνος. Σε κάνει να τρελαίνεσαι, να σκέφτεσαι πράγματα παράλογα, εξωπραγματικά. Σε κάνει προβληματικό. Τέρμα λοιπόν, στο διχασμό. Όχι, φιλαράκι τέρμα. Είπα τέρμα! Δεν πάει άλλο, δε γίνεται.
Ο διχασμός είναι ένα άρρωστο πράμα, τρυπώνει μέσα σου και σε σκοτώνει. Κανένας δε βγαίνει νικητής. Και οι δυο χαμένοι.
Ο διχασμός με έμαθε να σκέφτομαι διαφορετικά. Με δίδαξε να προσέχω, να βλέπω, να επιλέγω. Και έτσι βρίσκομαι εδώ στη μέση μιας πλατείας. Κάθε απόγευμα λίγο μετά τις έξι χωρίς διχασμό, χωρίς έννοια καμιά. Γύρω μου άνθρωποι περνούν, φεύγουν, σταματούν, κάθονται, μιλάνε, κοιτάζουν. Κι εγώ έχω την πιο ερωτεύσιμη φάτσα. Ναι, έχω την πιο ερωτεύσιμη φάτσα.
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί πλέον, μπαίνω στο μαγαζί με τα παγωτά με άλλον αέρα. Χαιρετάω την πωλήτρια με χαιρετάει κι αυτή. Έχει ένα χαμόγελο πλατύ και με κερνάει μια γατίσια γλώσσα-το κλασικό μπισκότο παγωτού. Έπειτα μ’ αφήνει με την ησυχία μου να διαλέξω όποια γεύση θέλω. Διαλέγω μέχρι να μη χωράει άλλη καμιά στο κουπάκι.
Τελικά, η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη ζεις με διχασμούς.
Διαλέγω μέχρι να τιγκάρει.
