Μου αρέσει το λευκό. Το λευκό πάει σε όλους. Άντρες, γυναίκες, παιδιά. Ακόμα και στα σπίτια είναι ωραίο το λευκό. Αν δεν καπνίζουν τα σπίτια, το λευκό μένει λευκό. Πόσο ωραίο είναι το λευκό. Λευκή η ζάχαρη, λευκό το χιόνι, λευκό το αλεύρι, λευκή η άχνη, λευκός ο τοίχος, λευκό το σεντόνι, λευκή η κουρτίνα. Φρεσκοπλυμένη κουρτίνα. Μμμ . . . πόσο ωραία μυρίζει! Τη βγάζεις από το πλυντήριο, την κρεμάς αμέσως και το σπίτι μοσχοβολάει. Τόσο ωραία μυρωδιά. Ανοίγεις την πόρτα, μπαίνεις μέσα, ξυπνάς μνήμες. Εσύ πίσω από την κουρτίνα. Πού είσαι; Δεν μπορώ να σε βρω. Άαα πάει, έφυγε. Κούκου τζα. Λευκή κουρτίνα στο παράθυρο. Μυρίζει σαπούνι ο κόσμος, οι πολυκατοικίες, οι ταράτσες, τα σύννεφα. Έι τι κάνεις εκεί; Πώς βρέθηκες εδώ; Σου άρεσε η μυρωδιά και είπες να μπεις μέσα. Δικό μου είσαι και εσύ. Δε θέλω να σε πειράξω, δε θα σου κάνω κακό. Μείνε όσο θες. Περπάτα πάνω στους κρίκους, γλίστρησε κάτω...

Περπατούσαμε στην πλατεία. Χωρίς σκοπό κανένα. Διψασμένοι και ιδρωμένοι. Ένα παιδί μας κοίταξε κάπως περίεργα, κάπως αγριεμένα. Πάτησε στον ιδρώτα μας που έσταξε στην πλάκα και γλίστρησε. Σήκω πάνω, του λέει η μαμά του. Μαααα . . .κάνει εκείνο. Δεν έχει μά και ξε μά! Σήκω, δεν έπαθες τίποτα! Φεύγει το παιδί και αποκαλύπτεται. Μια ασπρόμαυρη αφίσα Α4 ήταν κολλημένη σε μια κολόνα. Μας καλούσε σε μια ομιλία. Έχεις πάει ποτέ; Όχι! Μόνο για νεράιδες. Α, και σε μια γιόγκα γέλιου, εσύ; Όχι, ποτέ. Δεν έτυχε εξάλλου. Ήταν κοντά, το βρήκαμε αμέσως. Μπαίνουμε σε ένα παλιό βιβλιοπωλείο από κείνα που μυρίζουν μούχλα και σκόνη, τα πατώματα τρίζουν και το φως είναι κίτρινο, και καθόλου δε θέλεις να φύγεις. Εμφανίζεται ένας αχώνευτος γέρος με μάτια που έχουν ξεθωριάσει. Ποιοι είστε εσείς; Δεν σας έχω ξαναδεί. Από πού έρχεστε; Από το δρόμο, απαντάμε. Ε, τότε περάστε! Είστε ευπρόσδεκτοι. Παραγγείλτε και...

Μια κοπέλα πριν από λίγο στο θαλάσσιο λεωφορείο είχε ένα γιγάντιο μουστάκι. Είχε βαμμένα μαλλιά, ματόκλαδα, χείλη και νύχια. Ήταν κομψά ντυμένη στα μαύρα και φορούσε ένα μπλε καπέλο με ροζ τριαντάφυλλα γύρω γύρω. Και γω σκεφτόμουν ότι όπως γυρίζε η προπέλα, θα μπορούσε να της το έπαιρνε λίγο. Σίγουρα χωρίς το μουστάκι θα ήταν πιο όμορφη. Και η θάλασσα μπροστά μου ήταν όμορφη. Βουτάω. Κρύα όσο πρέπει και σχετικά βαθιά. Ακόμα και το νερό της δεν ήταν τόσο αλμυρό. Ευχαρίστως το ΄πινα. Κολύμπησα και χόρτασε το σώμα μου. Βγαίνω. Θέλησα να κάνω ντουζ σε ένα λάστιχο που πήρε το μάτι μου στην παραλία δίπλα στα αποδυτήρια. Το λάστιχο ήθελε κλειδί. Και κλειδί δεν είχα. Το κλειδί το είχαν κάποιοι. Από όσους ήταν γύρω μου κανένας δεν είχε το κλειδί. Το νερό είναι ακριβό εδώ. Δεν έχει πίεση, έτσι μου είπαν. Οπότε σκέφτηκα, θα βρέξω τα πόδια μου στη θάλασσα για να τα καθαρίσω από την άμμο και μόλις...

Αγαπώ τα πρωινά της Τετάρτης.Έχει λαϊκή στη γειτονιά. Φρούτα, λαχανικά, αυγά, ψάρια, κότες, ρίγανη, μέλι, ρούχα και παπούτσια, τσάντες, μαγιώ, βρακιά στη φθήνια. Πάντα γυρίζω φορτωμένη. Το φαγητό μου νοστιμίζει. Έχω πάρει και κάτι μοναδικά κομμάτια που με κάνουν μοντελάκι! Και σίγουρα δεν είναι μόνο για το ευρώ που πάω στη λαϊκή, αλλά για την ατάκα. Τέτοια ετοιμότητα δε συναντώ πουθενά αλλού. Κόκκινη σαν πιπεριά. Ένα πράμα . . . σε βλέπουν και ξέρουν τι θες ή δε θες, σε ψιλοδουλεύουν κιόλας κι αυτό είναι το καλύτερο. Σήμερα ας πούμε πέρασα μπροστά από ένα πάγκο μια σταλιά που είχε μόνο φραγκόσυκα. Όχι εντάξει! Μια φορά έφαγα φραγκόσυκο όταν πήγα στη Μονεμβασιά και γέμισα αγκάθια. Στα χέρια και στα χείλια. Μια βδομάδα έκαναν να φύγουν. Να θέλω να δώσω κάνενα φιλί ανταλλαγής και μίξης σαλιών και να μην μπορώ. Ούτε καν πεταχτό! Σκέτη κόλαση. Σκέτη αρρωστημένη κόλαση. Εγώ ξέρω το σύκο....