Μαζί με τον Ιωάννη Κίτσιο και τις φωτογραφίες του
Η πόλη του Πηνειού με τα πολλά χωράφια και τα πολλά μαγαζιά, τους κεφάτους και large κατοίκους, τα φαγητά και τα ποτά της, δεν αφήνει κανέναν παραπονεμένο. Όποιος την επισκέπτεται, μαθαίνει τι θα πει καλοπέραση! Πάμε για τη Λάρισα. Ξεναγός και φωτογράφος μας, ο Ιωάννης Κίτσιος σε μία από τις πιο σπάνιες μέρες για την πόλη, τη μέρα που χιόνιζε.
Ο Ιωάννης Κίτσιος με το πλατύ χαμόγελο και το αεικίνητο βλέμμα, έχει ένα σπάνιο ταλέντο να κάνει τις άσχημες μέρες, όμορφες. Ξέρει τι αγαπάει και τι μισεί να αγαπάει. Είναι ένας άνθρωπος ετοιμόλογος και με πολύ χιούμορ, τον οποίο θα τον γνωρίσετε αμέσως τώρα.
-Καλημέρα, Ιωάννη! Ο λόγος λοιπόν, σε σένα. Αν έπρεπε να παρουσιάσεις τον εαυτό σου σ΄ ένα κοινό, τι θα έλεγες;
Καλημέρα, Έλεν! Θα έλεγα μερικά βασικά. Γεννήθηκα στην Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου, στα τέλη της δεκαετίας του 80′, και μετά από ένα σύντομο διάστημα βρεφικής ζωής στην πόλη της Χαλκίδας η μετάθεση των γονιών μου, μας έφερε στην πόλη της Λάρισας, όπου και κατοικώ ως σήμερα. Τα παιδικά-εφηβικά χρόνια πέρασαν πολύ γρήγορα μοιρασμένα ανάμεσα στη Λάρισα και κατά τους καλοκαιρινούς μήνες στην αγαπημένη μου Χαλκίδα. Σπουδασα στην Κομοτηνή στο Τμήμα της Ελληνικής Φιλολογίας, απ’ όπου και αποφοίτησα το 2011 και τώρα εκπονώ το Μεταπτυχιακό μου στην Ειδική Αγωγή. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους και ύστερα από την προβολή της ταινίας “La vie en rose” εισήχθην αυτόματα στη σφαίρα της γαλλικής κοσμοθεωρίας. Αυτό το ονομάζω κάρμα, ήταν σαν να άνοιξε ο ασκός της γαλλικής κουλτούρας μπροστά στα μάτια μου. Σήμερα λοιπόν, ζω και εργάζομαι στη Λάρισα κι όποτε βρίσκω χρόνο ταξιδεύω. Στον ελεύθερό μου χρόνο ασχολούμαι με πολλά πράγματα ερασιτεχνικά, θα ξεχώριζα σαφέστατα τη μαγειρική-ζαχαροπλαστική και τη φωτογραφία. Είναι δυο κόσμοι τόσο διαφορετικοί από τη φυσική μου υπόσταση, μα συνάμα τόσο δημιουργικοί.
-Με 7 λέξεις πώς θα περιέγραφες τη Λάρισα;
Ζωντανή, χρωματιστή, φιλόξενη, ανθρώπινη, ζεστή (ως προς τον καιρό), μελαγχολική και ταξιδιάρικη.
-Ποιες είναι οι 3 πιο χαρακτηριστικές φράσεις που χρησιμοποιούν οι Λαρισαίοι;
Τι ώρα θα πάμε για καφέ;
Πολλή “ζέστα” κάνει σήμερα!
Θα συναντηθούμε στην Κεντρική Πλατεία (λίγοι γνωρίζουν ότι το πραγματικό της όνομα είναι πλατεία Σάπκα, μεταξύ μας κι εγώ πέρυσι το πληροφορήθηκα!).
-Γιατί οι Λαρισαίοι ξέρουν να περνάνε καλά;
Γιατί δεν είναι μίζεροι. Το αντίθετο θα έλεγα, είναι ιδιαιτέρως γαλαντόμοι ακόμη και σε αυτές τις εποχές. Είναι άνθρωποι της διασκέδασης και του έξω. Η Λάρισα είναι μια πόλη ζωντανή 24 ώρες το 24ωρο, σαφώς και η κρίση την έχει επηρεάσει, αλλά ο Λαρισαίος επιβιώνει παντού και πάντα!
-Τι έγινε αυτές τις μέρες που χιόνισε;
Ένας όμορφος χαμός. Οι δρόμοι είχαν παραλύσει, οι πεζοί κυκλοφορούσαν παντού ακόμα και πάνω στους πιο κεντρικούς δρόμους, τα αμάξια δεν κυκλοφορούσαν πολύ. Οι περισσότεροι γκρίνιαζαν για τον όγκο του χιονιού που έπεσε, λες και χιονίζει κάθε μέρα στη Λάρισα (Θου Κύριε). Τα σχολεία ήταν κλειστά για μια ολόκληρη εβδομάδα. Γενικώς η πόλη υπολειτουργούσε σε μεγάλο βαθμό. Προσωπικά το απήλαυσα στο εκατό τοις εκατό!
-Πιστεύεις ότι το χιόνι δεν ομορφαίνει, αλλά ασχημαίνει;
Ασχημαίνει μόνο όταν επεμβαίνει ο άνθρωπος με τα αλάτια, το λιώνει και γίνεται σαν λάσπη. Από μόνο του το χιόνι μόνο ομορφαίνει ένα τοπίο. Ξαφνικά ακούς παντού παιδικές φωνές, μεγάλους που κάνουν σαν παιδιά και τα γκρίζα κτίρια παύουν να είναι γκρίζα. Ίσως τελικά το χιόνι να δημιουργήθηκε για να μας υπενθυμίζει ,πως όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας.
-Τι είναι ο χειμώνας για σένα και πιο πολύ τι είναι το χιόνι;
Ο χειμώνας για εμένα είναι ένα απέραντο συναίσθημα, που εμπερικλείει μέσα του μια ακατάπαυστη μουσικότητα. Θα παραλλήλιζα το χειμώνα με τη μουσική δεινότητα του Hans Zimmer δηλαδή ταπεινός & ένδοξος , ήρεμος & έντονος και τέλος νοσταλγικός. Στο χειμώνα με εντυπωσιάζει η νεκρική σιγή του και η δύναμη της φύσης, τα καλοκαίρια εν αντιθέσει είναι πολύβουα και επιφανειακά σαν τους ανθρώπους σήμερα! Νομίζω, πως είμαστε ιδιαίτερες φυσιογνωμίες, οι άνθρωποι που αγαπάμε το χειμώνα. Τον αγαπάμε για τις αντιφάσεις του όπως ακριβώς αγαπάμε και τους αντιφατικούς ανθρώπους.
-Πόσα χρόνια είχε να ρίξει τόσο χιόνι;
Από το 2001, που σαφώς τότε ήταν περισσότερο σε σχέση με τώρα και η χιονόστρωση διήρκησε παραπάνω ημέρες (νομίζω κιόλας, ήμουν μικρός).
-Εσύ πώς αντέδρασες σ΄ αυτό;
Αντέδρασα όπως πριν δεκαέξι χρόνια με την ίδια χαρά πηγαίνοντας από παράθυρο σε παράθυρο όλο το βράδυ. Νοστάλγησα το 2001, όπου τότε ζούσε η γιαγιά μου ακόμη και την “εκνεύριζα” με αυτή μου τη λατρεία. Όμορφα χρόνια που ήταν! Την επόμενη το πρωί σαφώς και ήμουν συνέχεια στους δρόμους για να απολαύσω την κάθε στιγμή αυτής της τιμητικής επίσκεψης.
-Κυρίως τι προτιμούσες να φωτογραφίζεις εκείνες τις ημέρες;
Επικεντρώθηκα σε δυο στυλ φωτογραφιών:
Το πρώτο είναι το λεγόμενο είδος street photography. Η πόλη έμοιαζε τόσο διαφορετική και οι άνθρωποι τόσο φοβισμένοι και αγχώδεις. Εγώ το μεταφράζω, ως έλλειψη κατανόησης.
Το δεύτερο είδος ήταν σαφώς η φύση όπως αυτή αντικατοπτρίζεται στην άγρια ομορφιά του χειμώνα.
-Δεν κρύωνες;
Πολύ έως κρυοπαγήματα θα έλεγα, αλλά τι να φοβόμουν μήπως και κρύωνα; Το χιόνι δεν θα μου έκανε κάτι κακό, καθότι ό,τι αγαπάς σε κάνει να νιώθεις ζωντανός. Αυτό είναι για εμένα το χιόνι ζωντάνια και αέναη χαρά.
-Και τελικά, ποιο είναι το μότο σου όταν χιονίζει;
Παιδιά χαλαρώστε και απολαύστε το, δεν χιονίζει κάθε μέρα ο Θεός!
-Τι σημαίνει για σένα η λέξη φωτογραφία;
Ένα μοναχικό ταξίδι στο χρόνο. Οι φωτογραφίες είναι στιγμιότυπα που πάλλονται στο χρόνο. Άνθρωποι που αγαπήσαμε και που αγαπάμε, μέρη που μας συνεπήραν, βόλτες και πολλά άλλα. Η φωτογραφία έχει κάτι μοναδικό, κάνει παροντικό κάτι που ανήκει στο παρελθόν. Σαφώς δεν παροτρύνω κανέναν να ζει με τις αναμνήσεις του αλλά είναι όμορφο, να ξέρεις πως υπήρξαν πριν να χαθούν στο χρόνο. Θα πρόσθετα επίσης, πως η φωτογραφία είναι ένα μέσο διαφυγής από την πραγματικότητα μας, μια διαφορετική οπτική. Κλείνοντας θέλω να τονίσω πως δεν θεωρώ τον εαυτό μου φωτογράφο (υπάρχουν παντού καλοπροαίρετοι άνθρωποι).
Η φωτογραφία είναι ένα μέσο διαφυγής από την πραγματικότητα
-Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στη Λάρισα, τι θα ήταν αυτό;
Στην όψη της τίποτα. Αγαπώ να τη μισώ όπως ακριβώς είναι. Τους ανθρώπους της θα άλλαζα λίγο. Μεγάλωσα, όπως οι περισσότεροι, σε μια τυπική ελληνική οικογένεια. Αυτή η λογική της κλειδαρότρυπας της Λάρισας, η “κατινιά” της επαρχίας δεν ταιριάζουν στο δικό μου στυλ. Τελειώνοντας, θα έλεγα πως γενικότερα η προσωπικότητα είναι εναρμονισμένη με έναν πιο ευρωπαϊκό τρόπο ζωής και σκέψης!
Αυτός ήταν ο Ιωάννης Κίτσιος για τη Λάρισα, τον χειμώνα και το χιόνι.
Γιατί κάποιος μου είπε ότι είναι καλό να θυμάμαι να βάζω τον καιρό στο ημερολόγιό μου. Ο καιρός είναι πολύ σημαντικός και γίνεται πιο σημαντικός, αν στον λέει ένας φίλος σου. Μια σελίδα από τις Σελίδες Ημερολογίου αφιερωμένη σε όσες και όσους λατρεύουν το χιόνι.
Τον Ιωάννη Κίτσιο μπορείτε να τον βρείτε στο Instagram.
