Πάτρα

Πόλη ακρωτηριασμένη κι απειλητική
Μια λουρίδα θάλασσα μπροστά
Κι οι όγκοι των βουνών στην πλάτη
-Ούτε νησί ούτε στεριά-
Πάνω
Κάτω
Σαν κατάρτι καραβιού στον χάρτη
Σα μουσείο
Για να την αγαπήσεις πρέπει πρώτα να την αρνηθείς
Στο έμπα της τα όνειρα γεννιούνται
Κάθετα και οριζόντια με μαχαίρι χαραγμένοι οι δρόμοι
Βροχερός καιρός τους ταιριάζει
Γειτονιές λαβύρινθοι
Εκεί όπου ο ήλιος κατεβαίνει πιο νωρίς
Σπίτια χτισμένα πάνω στο νερό
Άλλα νεκρά, άλλα της ντροπής, άλλα κούφια νεόπλουτα
Καφετέριες και τράπεζες τα εναπομείναντα διατηρητέα
Δέντρα ανασαίνουν στις πλατείες
Κι ένα κάστρο στοιχειωμένο βρίσκεται
Άνθρωποι πρόσωπα απρόσωπα
Το χαμένο παρελθόν τους τρώει
Σ΄ αρέσει η μυρωδιά της
Όμως
Αν θέλεις να μιλήσεις για μια πόλη σαν αυτή
Πρέπει να ‘ναι πάντα μεσημέρι Σαββάτου.

 

 

Ελένη Γκόρα

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *