Η εργασία είναι μια οδύνη, μια περιπέτεια. Δεν κατάφερα ποτέ να στεριώσω κάπου. Πιθανολογώ πως ίσως φταίνε τα φεγγάρια, ίσως πάλι φταίω εγώ.Για να σοβαρευτούμε εκεί που μάθαινα μια δουλειά,θες η βία του εργοδότη, θες η βία της δουλειάς, θες ο ανατρεπτικός μου χαρακτήρας, πάντα έβρισκα ένα τρόπο να κλωτσήσω ή να με κλωτσήσουν. Υποσεινήδητα το επεδίωκα. Μα εκεί που έβρισκα εργασία που μου άρεσε αμέσως τελείωνε, όχι με δική μου υπαιτιότητα.Βλέπεις το καταραμένο οκτάμηνο ή πεντάμηνο έφευγε πριν καλά καλά το καταλάβεις. Αχ! Η δουλειά στον παιδικό σταθμό ήταν ευλογία για μένα, ένα μεγάλο παιδί μέσα σε ένα πλήθος μικρών παιδιών.Εκρηκτικό μείγμα που δεν είναι της ώρας να το περιγράψω. Και μετά ανεργία και μετά εργασία σε στεγνοκαθαριστήριο. Πρέπει να ομολογήσω πως έγινα σπρίντερ, έγινα δεκαθλητής έχασα πολλά κιλά, στέγνωσα. Και όταν συνειδητοποίησα πως έπρεπε να φύγω, άρχισα να μπερδεύω τα...

Ήταν Παρασκευή βράδυ και τον ήθελα. Τον ήθελα πολύ. Ήξερα ότι έκανε ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά. Μου είχε πει ότι θα τελείωνε νωρίτερα το μάθημα του και θα ερχόταν με το αυτοκίνητο για να με συναντήσει. Όταν ήρθε, μπήκα στο αυτοκίνητο.  Τον αγκάλιασα και τον φίλησα στο μάγουλο. Πάντα χαιρόμουν όταν τον έβλεπα. Ήξερα ότι αυτή η σχέση δεν πήγαινε πουθενά. Απλά κάναμε σεξ και συζητούσαμε διάφορα θέματα. Μας ενδιέφερε κυρίως να κάνουμε σεξ  και να παίρνουμε ηδονή. Δεν έπρεπε να τον ερωτευτώ, μου το απαγόρευα-είχα φάει αρκετές φορές τα μούτρα μου. Δεν έπρεπε να γίνω ευάλωτη ξανά μπροστά σε κανέναν, παρά μόνο σε κάποιον που θα άξιζε. Πήγαμε κάπου παράμερα, όπου δεν θα περνούσε κανένας. Σταμάτησε, έσβησε την μηχανή. Γύρισα, τον κοίταξα, του χαμογέλασα και άρχισα να τον φιλάω. Είχα κλείσει τα ματιά και είχα αφεθεί στην αίσθηση που ένιωθα από τα χείλη του. Αυτή η αίσθηση μου διαπερνούσε όλο το...

Όταν ήμουν μικρή – όχι πως τώρα μεγάλωσα και πολύ, μόλις 45 χρόνια, άλλο που η κόρη μου λέει πως είμαι 35 εδώ και δύο χρόνια, παρακαλώ- λοιπόν, όταν ήμουν μικρή και με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω σαν μεγαλώσω, έλεγα ναύτης. Δεν ξέρω πως και γιατί αλλά μέσα στο παιδικό μου το μυαλό, το επάγγελμα του ναύτη είχε κάτι μαγικό, είχε δύναμη, αξιοσύνη, ανδρεία – μεγάλωσα, βλέπετε, σε μια πατριαρχική οικογένεια, όπου ο πατέρας- αρχηγός όριζε και καθόριζε- επανέρχομαι, είχε ανδρεία, θάρρος και ταξίδια. Πολλά ταξίδια… μαγικά ταξίδια, ταξίδια στην άκρη της γης και πάλι πίσω. Όταν μεγάλωσα λιγάκι, ταξίδεψα και του λόγου μου. Για την ακρίβεια πέρασα το Ρίο-Αντίρριο, με το καράβι, παρακαλώ και εκεί σ΄ εκείνον τον σκυλοπνίχτη –  να δεις πως το λέγανε: Παναγιά η Τρυπητή, Κανάρης… δεν θυμάμαι- είδα μπροστά μου, ολοζώντανο, τ΄ όνειρό μου. Ήταν ένας ναύτης, γύρω στα -άντα του. Ξανθός,...

Κοιτάζω το ημερολόγιο, πλησιάζουν τα Χριστούγεννα! Αχ, τι ωραία! Χριστούγεννα για μένα είναι στολισμένο σπίτι, κουβέντες γύρω από ένα τραπέζι . . .Καραμελωμένο χοιρινό με πατάτες που λιώνουν στο στόμα. Γλυκά, πολλά γλυκά, βόλτες στην πόλη, αγκαλιές, φιλιά, ευχές! Μπιρίμπα με τεντούρα και ξηρούς καρπούς! Ωχ, λιγώθηκα! Τρέχουν τα σάλια μου! Είμαι και παμφάγο ον. . . Σταματά μ΄έπιασε λιγούρα! Ονειρεύομαι να δαγκώνω την ξεροψημένη μουσταρδάτη πατάτα, να γεύομαι το λαχταριστό χοιρινό και το σάλιο να τρέχει σαν τους καταρράκτες του Νιαγάρα! Θέλω να περνάω τον χρόνο μου με αγαπημένα γελαστά πρόσωπα. Να μαγειρεύω και να δημιουργώ υπέροχα φαγητά και γλυκά! Γιατί αξίζει η ζωή, αν δεν δαγκώσεις το σουφλέ σοκολάτας; Η ρευστή και ζεστή σοκολάτα τρέχει στο πιατάκι και τρέχεις σαν τον Μπολτ να τη μαζέψεις για να μη χάσεις σταγόνα! Ούτε όταν αγοράζω ψηλοτάκουνες τιγρέ γόβες δε νιώθω τόση ευχαρίστηση!...

Είμαι ευτυχισμένη! Έφαγα τηγανητά αυγά με τηγανητές πατάτες και σαλάτα! Απόλαυση! Ποιος λέει ότι παχαίνουν; Φήμες των ανταγωνιστών. Να είμαστε όλοι αδύνατοι και γυμνασμένοι. Άσε μας κουκλίτσα μου!Προχθές το βράδυ γύρισα σπίτι στη μιάμιση. Το απόγευμα ξεκίνησα με καφέ. Έχω κόσμο να δω ακόμα! Έχω και γω το κοινό μου . . . Μετά εξετάσεις οστικής πυκνότητας. Ευτυχώς, όλα καλά! Να πάρω και τη βαλίτσα μου, που ένας καλός άνθρωπος έφτιαξε το χερούλι. Να είμαι έτοιμη για ταξίδια. Αφρική, Αμερική, Ασία! Μετά από περιπλάνηση στους δρόμους της αγαπημένης μου πόλης έφτασα στο τέρμα της Αγίου Νικολάου. Μου τηλεφώνησαν και μου είπαν: Πάμε γλυκάνισο; Έχει ζωντανή μουσική! Επειδή είμαι καλός άνθρωπος-λιτός και απέριττος- συμφώνησα.Πήρα την ανακατώστρα και ένα πήλινο. Ήπια και μια Άλφα, γιατί είμαι και η πρώτη!Μετά άρχισαν τα όργανα, παλιά λαϊκά τραγούδια. Η διπλανή παρεά μερακλώθηκε. Ένας ευτραφής...