Η ώρα είχε πάει τρεις κι εγώ περίμενα ήδη μια ώρα στην αίθουσα αναμονής έξω απ΄ το γραφείο του CEO. Κάθε φορά που με καλούσε μ’  έπιανε εκνευρισμός, δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει. Προς το παρόν περιορίστηκα να χαζεύω την ιδιαιτέρα του που και να παραδίνομαι στο αποχαυνωτικό SMR του ήχου των νυχιών της πάνω στο πληκτρολόγιο, που σαν νευρικοί δρυοκολάπτες καθαρόγραφαν memos και minutes. Το σταθερό της επιτέλους, χτύπησε και μετά από ένα δουλοπρεπές «μάλιστα, αμέσως» μου έκανε το γνωστό νεύμα ότι επιτέλους μπορούσα να περάσω στα ενδότερα. Μετά το δεύτερο χτύπημα στην πόρτα-ήταν κοινός τόπος πια στην εταιρία ότι δεν άφηνε κανέναν να περάσει με τη μία- και το ξερό «ναι» που ακούστηκε άρχισα να ανεβοκατεβάζω το στρογγυλό πόμολο, που δεν έλεγε το αναθεματισμένο να ανοίξει. Μπρος πίσω, πέρα δώθε τίποτα. Όπως τίποτα δεν προμήνυε τη θεαματική μου είσοδο μ’  ένα σώριασμα στο πάτωμα...

Τον Οκτώβριο του 2018 πήγα το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό με ένα φιλικό ζευγάρι και το αγόρι μου. Αφού μπήκαμε στο σπίτι, το οποίο νοικιάσαμε μέσω RBNB, ρίξαμε κορώνα γράμματα για το ποιος θα πάρει το κρεβάτι και ποιος τον καναπέ που γινότανε κρεβάτι. Αφού πήραμε τον καναπέ που γινότανε κρεβάτι, βγήκαμε για να ξεναγηθούμε. Το σπίτι όπου μέναμε ήταν κοντά στο Βατικανό και ‘μεις θέλαμε να πάμε Κολοσιαίο… Λόγω όμως, της έντονης βροχόπτωσης βουλιάζει η Βενετία, κλείνουν τρεις σταθμοί του μετρό κι έτσι δεν μπορούμε να κουνηθούμε. Τι να κάνουμε; Παίρνουμε το κοντινότερο λεωφορείο, κι αυτό μας αφήνει τόσο μακριά, που έπρεπε να περπατήσουμε κι άλλο μέσα στη βροχή. Στο δρόμο πετύχαμε κάποιους Πακιστανούς κι αγοράσαμε ομπρέλες. Είχαμε γίνει λούτσα. Μετά από τρία τέταρτα περίπου φτάσαμε στον προορισμό μας. Εκεί υπήρχαν διάφοροι πλανόδιοι με καρτελάκια, οι οποίοι προσέγγισαν κι...

Λίγο πριν τα 40 και έχοντας δυο παιδιά και λίγα χέρια για φροντίδα, δεν έχεις και πολλές ευκαιρίες για έξοδο. Ίσως να σου λείπουν κάπου-κάπου οι βραδιές ατέλειωτου χορού που ζούσες κάποτε με κάποιες ψυχές-γιατί δύσκολα θα βρεις πολλές που να μην ντρέπονται να χορέψουν. Έτσι λοιπόν, τι λες; Τουλάχιστον θα χορέψω σε γάμο. Είχαμε να πάμε σ΄ έναν γάμο στη Σύρο. Τα κορίτσια μου παρανυφάκια. Έχω βρει απ΄ το Πάσχα ποιο φόρεμα θα φορέσω. Συγκεκριμένα, θα βάλω αυτό που αγόρασα για τη βάπτιση του δεύτερου παιδιού και έχει φορεθεί μόνο τότε. Κρίμα είναι να φουσκώνει την ντουλάπα! Και λέω φουσκώνει γιατί είναι φουσκωτό αρκετά με τούλι πολύ. Εν ολίγοις είμαι σαν κουφετάκι με αυτό. Τη μέρα του γάμου έχω φτιάξει μαλλί-μ’ έχει χτενίσει κομμώτρια-ντυθεί, βαφτεί κ.λπ, κ.λπ… Ουπς! Τι ήταν αυτό; Σαν να έγινε το πέδιλο παντόφλα. Κοιτάζω τι να δω; Το λουράκι απ΄ το αριστερό πέδιλο έφυγε. Αμάν,...

Όλα ήταν έτοιμα. Οι ανιψιές μου, παρανυφάκια στο γάμο, είχαν βάλει τα ροζ φουστανάκια τους και τα καλά τους παπούτσια. Τα μαλλάκια τους στολισμένα με λουλούδια. Εγώ είχα ράψει ειδικά ένα φόρεμα για την περίσταση, από σιφόν και δαντέλα. Εννοείται ότι είχα πάει κομμωτήριο. Και φυσικά είχα αγοράσει ένα καινούριο ζευγάρι καστόρινες γόβες σε ροζ χρώμα για να ταιριάζει. Εξάλλου δεν ήταν μια οποιαδήποτε περίσταση. Ο άνθρωπος που παντρευόταν ήταν σημαντικός για μένα. Είχαμε περάσει όλα τα στάδια μιας σχέσης – την ερωτική, την συμβιωτική, τον χωρισμό, την απόσταση – σε μια περίοδο της ζωής μας με πολλά δύσκολα γεγονότα που μας είχαν ενώσει αλλά και χωρίσει, ταυτόχρονα. Τώρα πια, που ο καθένας είχε τραβήξει το δρόμο του, υπήρχε μια βαθιά φιλία – ένας υπόγειος σύνδεσμος υφασμένος μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Κάθε φορά που ήμουν ζορισμένη πήγαινα να τον βρω στο μαγαζί του. Μόνο η...