Χθες βράδυ στο μπαρ την κοιτούσα, με κοιτούσε, την κοιτούσα, με κοιτούσε,την κοιτούσα, με κοιτούσε. Στο τέλος έστρεψε το βλέμμα και νίκησα. Έμοιαζε κουρασμένη από τα χρόνια, από τις κακουχίες, από τη φθορά. Έμοιαζε νικημένη από το χρόνο, τη στασιμότητα, την εγκατάλειψη. Δεν ήθελε να το παραδεχτεί αλλά νομίζω ότι ποτέ δεν πίστεψε σε μένα, στην ιδέα μου, στα όνειρά μου. Αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να το παραδεχτεί, δεν υπήρχε περίπτωση να δείξει ότι δεν με πιστεύει, ότι δεν με εμπιστεύεται. Σάμπως κι εγώ πίστεψα στα αλήθεια στον εαυτό μου, στις φιλοδοξίες μου, στα θέλω μου; Ποιος ξέρει πια, μετά από τόσα χρόνια…
Αλλιώς πιστεύαμε ότι θα μας έρχονταν τα πράγματα τότε, στην αρχή του Έρωτα, κι αλλιώς καταλήξαμε τόσο καιρό μετά. Τι κάναμε λάθος κανείς δεν μπορεί να πει. Ίσως να ήταν λάθος όλο το πράγμα από την αρχή. Κανείς δεν ξέρει. Όπως και να χει το πράγμα το γεγονός δεν αλλάζει, ότι είμαστε κολλημένοι εδώ, σε αυτό εδώ το μπαρ, σε αυτή τη στάση, σε αυτή τη θέση τόσα και τόσα χρόνια, ακίνητοι, ανέκφραστοι, δύο εικόνες θαμπές από την κάπνα των κεριών και των τσιγάρων, μέσα σε δύο επίχρυσες κορνίζες σε κόκκινο φόντο περιμένοντας το ανέλπιστο…
Ηλίας Κ. Ηλιόπουλος
Με λένε Ήτα Ήτα όχι Ήτα Βήτα όπως το καρτούν στο Μίκυ Μάους που έτρωγε ναφθαλίνη, – εμένα δεν μου αρέσει η ναφθαλίνη, μου μυρίζει -, Ήτα Ήτα όπως λέμε Ηλίας Ηλιόπουλος. Όταν ήμουνα μικρός δεν ήξερα τι ήθελα να γίνω μόλις μεγαλώσω και αυτό το θέμα με απασχολεί ακόμα και σήμερα…Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Πάτρα και αφού μετακόμισα μερικά χρόνια στην Αθήνα για σπουδές – ενδιαμέσως και στο Λίβερπουλ μέσω Erasmus -, και αφού δούλεψα σε διαφημιστικές εταιρίες και περιοδικά στην Πάτρα, ξαναγύρισα στην Αθήνα ως εργαζόμενος, αντέχοντας…έξι ολόκληρους μήνες τους φρενήρεις ρυθμούς και την απουσία καθημερινής οπτικής (τουλάχιστον) επαφής με τη θάλασσα, επιστρέφοντας οριστικά (;) στη γενέθλια πόλη. Παντρεύτηκα, έγινα πατέρας, επιχειρώντας διάφορα σχέδια συνεχίζοντας παράλληλα να σπουδάζω τη ζωή και όχι μόνο! Μου αρέσει το θέατρο – τόσο να βλέπω,όσο και να παίζω -, το Καρναβάλι γιατί μπορώ να κάνω και να υποδύομαι αυτά που δεν μπορώ στην καθημερινότητα, τα Παιχνίδια Στρατηγικής και να γνωρίζω καινούργια μέρη, ανθρώπους και κουλτούρες. Γενικότερα μου αρέσει να ασχολούμαι με πολλά και διάφορα γιατί… βαριέμαι εύκολα.
Ηλίας Κ. Ηλιόπουλος
Με λένε Ήτα Ήτα όχι Ήτα Βήτα όπως το καρτούν στο Μίκυ Μάους που έτρωγε ναφθαλίνη, – εμένα δεν μου αρέσει η ναφθαλίνη, μου μυρίζει -, Ήτα Ήτα όπως λέμε Ηλίας Ηλιόπουλος. Όταν ήμουνα μικρός δεν ήξερα τι ήθελα να γίνω μόλις μεγαλώσω και αυτό το θέμα με απασχολεί ακόμα και σήμερα…Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Πάτρα και αφού μετακόμισα μερικά χρόνια στην Αθήνα για σπουδές – ενδιαμέσως και στο Λίβερπουλ μέσω Erasmus -, και αφού δούλεψα σε διαφημιστικές εταιρίες και περιοδικά στην Πάτρα, ξαναγύρισα στην Αθήνα ως εργαζόμενος, αντέχοντας…έξι ολόκληρους μήνες τους φρενήρεις ρυθμούς και την απουσία καθημερινής οπτικής (τουλάχιστον) επαφής με τη θάλασσα, επιστρέφοντας οριστικά (;) στη γενέθλια πόλη. Παντρεύτηκα, έγινα πατέρας, επιχειρώντας διάφορα σχέδια συνεχίζοντας παράλληλα να σπουδάζω τη ζωή και όχι μόνο! Μου αρέσει το θέατρο – τόσο να βλέπω,όσο και να παίζω -, το Καρναβάλι γιατί μπορώ να κάνω και να υποδύομαι αυτά που δεν μπορώ στην καθημερινότητα, τα Παιχνίδια Στρατηγικής και να γνωρίζω καινούργια μέρη, ανθρώπους και κουλτούρες. Γενικότερα μου αρέσει να ασχολούμαι με πολλά και διάφορα γιατί… βαριέμαι εύκολα.