Θυμάμαι…Μικρό παιδί να ξυπνάω το πρωί και να μη μου φτάνει το γάλα και τα μπισκότα. Τα μεσημέρια να είμαι ανήσυχη και να μην κοιμάμαι. Τα απογεύματα να ψάχνω για παρέα. Τα βράδια μια ζεστή φωλιά.

Και τώρα που μεγάλωσα, δεν άλλαξα σχεδόν καθόλου. Είναι κάτι πρωινά που ξυπνάω και θέλω καφέ και κάτι ακόμα. Είναι κάτι μεσημέρια που θέλω να ξεκουραστώ και τίποτα δε με ξεκουράζει. Είναι κάτι απογεύματα που δεν έχω έναν φίλο καλό να μιλήσω. Είναι και κάτι βράδια που δεν καταφέρνω να κοιμηθώ.

Ευτυχώς για αυτές τις ώρες τις τρελές και τις αλλοπρόσαλλες υπάρχουν τα βιβλία. Κι αυτή είναι λίγο ή πολύ η σχέση μου μαζί τους.

Είμαι η Ελένη και θα σας δώσω 9+1 λόγους για να διαβάσετε το «Λάττε Ντεκαφεϊνέ»1.

  1. Πρώτος : Το «Λάττε Ντεκαφεϊνέ» είναι ένα βιβλίο που κερδίζει τις εντυπώσεις από την πρώτη ματιά. Θες το εξώφυλλο, θες η περιγραφή στο οπισθόφυλλο, θες το βιογραφικό του συγγραφέα, που έκτος από οικονομικά και υποκριτική έχει σπουδάσει και Δημιουργική Γραφή, θες η επιμέλεια από την Άννα Βακάλη μέλος Ε.Δ.Ι.Π. Δημιουργικής Γραφής, θες η επιλογή της LIBRON εκδοτικής, ενός οίκου που ενδιαφέρεται για έργα ποιοτικά και πρωτότυπα; Το «Λάττε Ντεκαφεϊνέ» είναι ένα βιβλίο που και κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης δε θα σας χαλάσει αυτήν την πρώτη εντύπωση. Είναι τελικά, να μην πιστεύεις στην πρώτη ματιά;
  2. Δεύτερος: Οι σελίδες φεύγουν προτού το καταλάβεις. Φτάνεις στη μέση του βιβλίου και λες πότε κιόλας; Μόνο τόσο μου έμεινε; Λατρεύω τα βιβλία που δε με κουράζουν. Αγαπώ τα βιβλία που δε με κάνουν να βαριέμαι.
  3. Τρίτος: Στην πλοκή του έργου υπάρχει διαβάθμιση των γεγονότων στη σημαντικότητά τους. Η τεχνική αυτή προκαλεί αγωνία και προσμονή κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης και κάπου στη μέση η έκβαση της ιστορίας κορυφώνεται. Αυτή είναι, θεωρώ, η πιο έντονη στιγμή του βιβλίου. Επίσης, θα διαπιστώσετε ότι σε κάποια σημεία η πλοκή εξαρτάται άλλες φορές από την τύχη και τη σύμπτωση και άλλες φορές απ΄ τους χαρακτήρες και την προσωπικότητά τους. Αυτό θα σας βάλει σε σκέψεις και θα ανατρέξετε είτε σε δικές σας καθημερινές στιγμές, μνήμες, καταστάσεις είτε σε διηγήσεις άλλων. Ακόμα, αυτό που μου άρεσε ήταν ότι υπάρχουν συγκρούσεις στην ιστορία. Όχι, μόνο μέσα στην ψυχή των χαρακτήρων και μεταξύ των χαρακτήρων, αλλά και με τον κόσμο συνολικά. Το τέλος με άφησε πολύ ευχαριστημένη, γιατί ανταποκρίνεται στην πραγματική ζωή, βλέπε Νικολούλη. Δεν μπήκα έτσι, στον πειρασμό να φτιάξω με το μυαλό μου ένα άλλο.
  4. Τέταρτος: Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι περίπλοκοι και πιστευτοί σαν τους κανονικούς ανθρώπους. Δίνονται με περιγραφή των ίδιων, μέσω άλλων, μέσω σχολίων και σκέψεων. Υπάρχουν πρωτεύοντες και δευτερεύοντες χαρακτήρες, που ο συγγραφέας άλλους θέλει να τους συμπαθήσουμε, άλλους να τους δούμε με κριτική ματιά κι άλλους να τους δώσουμε μια σφαλιάρα που θα ‘ναι όλη δική τους. Θαύμασα την ομορφιά, μίσησα την ασχήμια.
  5. Πέμπτος: Το σκηνικό αλλάζει. Πότε σε ένα σπίτι, σε ένα γραφείο, σε ένα καφέ, σε ένα μπαρ, στο δρόμο, στη δουλειά, στο τμήμα, στο βουνό, σε μια έκθεση ακόμα και στην τουαλέτα και στη στενή! Όλες αυτές οι εναλλαγές του σκηνικού δημιουργούν ατμόσφαιρα. Είναι σα να πήγα σε τόσα μέρη και να έκανα τόσα πολλά, ενώ  στην πραγματικότητα ήμουν κουκουλωμένη με μια κουβέρτα στον καναπέ μου.
  6. Έκτος: Οι αφηγηματικοί τρόποι σε τραβάνε από το μανίκι. Δίνω ένα παράδειγμα και σας κλείνω το μάτι:«Πραγματικά, δεν νιώθω και πολλά πράγματα την ώρα της συνουσίας, παρά μόνο ότι κάνω μια σωματική εργασία. Χωρίς συναίσθημα. Πολλές φορές βλέπω τη συνείδησή μου να βγαίνει έξω από το σώμα και να με κοιτάζει, την ώρα που κάνω σεξ. Και τότε την πιάνουν τα γέλια. Αν επικεντρωθεί κανείς στη διείσδυση μόνο, στο επαναληπτικό της κίνησης, μέσα-έξω, πάνω-κάτω, το λιγότερο που θα αποκτήσει είναι ένα μειδίαμα. Τόσο γελοία είναι αυτή η πράξη! Με προέτρεψε να τελειώσω μέσα της. Μετά, ευτυχώς, το μαρτύριό μου έλαβε τέλος.— Μαρτύριο είπατε; Και οι προφυλάξεις; Εσείς δεν παίρνετε;Τα μεγάλα πράσινα μάτια της πετάχτηκαν ακόμη πιο έξω από τις κόγχες τους και γυάλισαν μες στο ημίφως του δωματίου. Έτσι μιλούσε η Ισμήνη, με τα μάτια.» (σελ.16-17)
  7. Έβδομος: Τις παραστάσεις που είχε μέσα του ο συγγραφέας-πραγματικές και φανταστικές-κατάφερε και τις ξανάπλασε με λέξεις και δημιούργησε τέτοιες εικόνες, που εγώ ως αναγνώστρια τις φαντάστηκα και ήταν σα να τις είχα μπροστά μου. Οι εικόνες του Σταύρου Ζαφειράκη είναι οπτικές, κινητικές, ηχητικές και οσφρητικές.
  8. Όγδοος: Το στυλ γραφής. Όνειρο! Απλό ύφος, καθημερινό λεξιλόγιο, σωστή σύνταξη, μικρές προτάσεις.
  9. Ένατος: Το θέμα του μυθιστορήματος, επειδή αποκαλύπτεται μέσα από τη σχέση και τα σημεία επαφής μεταξύ του κόσμου που δημιούργησε ο συγγραφέας στο βιβλίο του, και του πραγματικού μας κόσμου.
  10. Και ο δέκατος λόγος δικός σας. Γιατί κανένας συγγραφέας, κανένα βιβλίο δεν υπάρχει χωρίς αναγνώστες. Και είμαι σίγουρη πως ο Σταύρος, θα χαιρόταν πολύ να ανοίξει μια μέρα τη σελίδα του και να βρει ένα σχόλιο δικό σας!

Καλή σας ανάγνωση!

 

1.Ζαφειράκης, Στ. (2017), Λάττε Ντεκαφεϊνέ, Βακάλη, Α. (επιμ.), Αθήνα: LIBRON εκδοτική.

 

 

 

 

 

Ελένη Γκόρα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *