Στο Μεσολόγγι

Δεν ξέρω για τους άλλους Αγίους, πάντως ο Άγιος Ανδρέας έχει σουξέ.

Από χθες αυτοκίνητα και λεωφορεία έχουν καταλάβει τον μισό δρόμο. Έχει πολλή κίνηση. Φαντάζομαι το παγκάρι θα έχει γεμίσει, μην πω ξεχειλίσει. Άλλοι λοιπόν έρχονται κι άλλοι φεύγουν, κι ανάμεσά τους και μεις.

Πάντα με το καραβάκι περάσαμε απέναντι στο Αντίρριο. Από κει πήραμε τον δρόμο για το Μεσολόγγι.  Βρήκαμε την πύλη, παρκάραμε και κάναμε μια βόλτα στον κήπο των ηρώων. Σχεδόν ανατριχιαστικό πρωί πρωί να κάνεις βόλτα ανάμεσα σε τάφους και κόκαλα των μαχητών της Ιερής Πόλης, αλλά έτσι είναι άμα είσαι ρομαντική ψυχή. Και οι ρομαντικές ψυχές ανταμείβονται. Καθώς κάναμε τη βόλτα μας βρήκαμε ένα πορτοκαλί κλαδί από φοίνικα με μερικά μπιρμπιλάκια πάνω σαν καρπούς, τους χουρμάδες. Ό,τι πρέπει για να γίνει το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας για φέτος. Έλατα στολίζουν στα βουνά, καράβια στα νησιά, ε και χουρμαδιές στον Νότο! Το πήραμε και το πήγαμε στο αυτοκίνητο. Το βάλαμε μέσα και ξεκινήσαμε για το κέντρο με τα πόδια.

Έτσι, όπως είχαμε δει το Μεσολλόγι στον χάρτη μας φάνηκε μεγάλο και προετοιμαστήκαμε για ποδαρόδρομο. Όμως καμία σχέση. Το Μεσολλόγι είναι μία ήσυχη και μικρή πόλη. Όλοι σχεδόν οι κάτοικοί του έχουν ποδήλατο και πολύ τους ζηλέψαμε γι΄ αυτό. Ενώ προχωρούσαμε, περιμέναμε να δούμε να πουλιέται λίγο παραπάνω η ιστορία του. Βέβαια, μπορεί να ήταν κι η περίοδος που το επισκεφτήκαμε άκυρη, γιατί, όπως πληροφρηθήκαμε αργότερα, μεγάλη κίνηση έχει το Σάββατο των Βαΐων, όπου και εορτάζεται η Έξοδος του Μεσολογγίου. Καθώς σταματήσαμε για να χαζέψουμε κάτι χέλια που σπαρταρούσαν σε ένα ιχθυοπωλείο, κοιταχτήκαμε κι αρχίσαμε να τρέχουμε. Φτάσαμε στο αυτοκίνητο και βγάλαμε ένα μεγάλο ουφ. Είχαμε ξεχάσει τα κλειδιά πάνω στην πόρτα. Ευτυχώς ήταν εκεί. Κλειδώσαμε και συνεχίσαμε.

Επόμενη στάση Πινακοθήκη. Η επίσκεψή μας θα συνέπεπτε και με έναν σύλλογο. Ο υπάλληλός της μας είπε να περιμένουμε λίγο για να αναλάβει να μας ξεναγήσει όλους. Για τα 62 του χρόνια, το επικοινωνιακό του ταλέντο, τις αγγλικές λέξεις που πετούσε (no tickets, don’t touch, that’s art, original) το παιχνίδι που έκανε με τον κόσμο και τον τρόπο που προωθούσε ένα βιβλίο, του αξίζουν πολλά μπράβο. Ήταν πολύ διασκεδαστικό να τον βλέπεις να αρπάζει κάποιον απ΄ τους επισκέπτες και να τον βάζει να κοιτάει μια από δω τον πίνακα και μια από κεί και να τον ρωτάει τι βλέπει (μεγάλη ερμηνεία έπεσε στη Μεσολογγίτισα και στον πίνακα του Ντελακρουά). Αν τον πετύχετε, θα περάσετε πολύ ωραία και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Και επειδή η ώρα είχε περάσει και γω κατουριόμουν, κάτσαμε σε μια καφετέρια. Ήπιαμε σφηνάκι τον καφέ και συνεχίσαμε τη βόλτα μας. Και κει που περπατούσαμε, είδαμε ένα αυτοκίνητο να καρφώνεται στην τζαμαρία ενός φωτογραφείου! Κουνήσαμε το κεφάλι και συνεχίσαμε προς τον παραδοσιακό οικισμό του Μεσολογγίου, την Τουρλίδα.

Εκεί είδαμε αργυροπελεκάνους, αλυκές και σπιτάκια πάνω στο νερό. Σκεφτήκαμε πως θα ήταν πάρα πολύ ωραία να μέναμε σε ένα τέτοιο σπιτάκι για λίγες μέρες την Άνοιξη ή το Καλοκαίρι. Να είχαμε και μία ξύλινη κουνιστή καρέκλα στο μπαλκόνι σαν αυτές που δείχνουν στις ταινίες και να καθόμασταν εκεί τα βράδια. Κι ύστερα σκεφτήκαμε πως θα μας έτρωγαν τα κουνούπια και είπαμε άστο καλύτερα! Και με αυτήν τη σκέψη για παρηγοριά πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.

Όταν πια πλησιάζαμε στο Ρίο, μπορούσαμε να δούμε καθαρά τους καπνούς απ΄ τα σουβλάκια που ψήνονταν έξω από τον Άγιο Ανδρέα. Ήταν λες και είχε πιάσει φωτιά ολόκληρη γειτονιά. Αυτό θα πει μαζικός θρησκευτικός τουρισμός!
Ε, ένα σουβλάκι το φάγαμε!

Και του χρόνου!

Ελένη Γκόρα