-Σπίτι θα ‘κανες με τόσα λέφτα! μου έλεγε η μαμά μου κάθε φορά που ερχόταν ο λογαριασμός στο κινητό. Πολύ ακριβός ο αέρας σου, Έλεν.

Έναν καναπέ ήθελα όταν ήμουν φοιτήτρια. Μα όλα τα λεφτά πήγαιναν στο κινητό. Έπειτα, και ευτυχώς για τα νεύρα της μαμάς μου και την ησυχία του αυτιού μου, το έκανα καρτοκινητό. Είχε βγάλει μία καταπληκτική προσφορά το γουατσάπι για φοιτητές σαν και μένα, που μιλούσα, έστελνα, μιλούσα, έστελνα και δεν τέλειωνε. Καναπέ πάλι δεν πήρα. Τα ρέστα πήγαιναν στα τσιγάρα και σε άλλα έξοδα μικροδιασκεδάσεως και λούσων, π.χ. μαλλί στο χρώμα της κολοκύθας με ασορτί βαφή φρυδιού για να πάω να παρακολουθήσω την Αποκολοκύνθωση του Σενέκα, που δε μου άρεσε κιόλας και που το αποτύπωσα και στο κεφάλι μου. . . Τι να κάνουμε, συμβαίνουν κι αυτά!

Παίρνω το πτυχίο με φόρα τελευταίου έτους, συν έναν έρπη ζωστήρα (με είχαν ζώσει τα φίδια, κοιμόμουν και έβλεπα τους αρχαίους να με νουθετούν), συν μία εξεταστική Σεπτεμβρίου με 3 λατινικά και 2 ιστορίες και κάνω το λάθος να πείσω τη μαμά μου ότι θα ‘χω τόσα πολλά ιδιαίτερα, που με την κάρτα -ακούστε τώρα- δεν θα μπορώ να συνεννοούμαι ως στυγνή επαγγελματίας με τις μαμάδες και τους μαθητές. Και το κορυφαίο λατινογενές ιστορικό επιχείρημα επηρεασμένο- να ελαφρύνω και τη θέση μου- από τις εξεταστικές: Αν θα είναι από άλλα δίκτυα, τι θα λέω; Θα σας κάνω αναπάντητη να με πάρετε τηλέφωνο; Φυσικά και τέτοιος λόγος δεν συνέτρεχε και ξέρουμε όλοι μαζί με τη μαμά μου τον πραγματικό λόγο.

Αχ, και από τότε πάνε 7 χρόνια περίπου, που άλλοτε μου έρχεται ένας φυσιολογικός λογαριασμός και άλλοτε όχι. Ο τελευταίος ήρθε αρκετά τσιμπημένος. Με πόνο καρδιάς και ωριμότητα ενήλικα άνοιξα το πορτοφόλι, τον πλήρωσα και όταν τον πλήρωσα σκέφτηκα τι κόπο έκανα για να βγάλω τόσα λεφτά και είπα ΤΕΛΟΣ. Θα το κάνω καρτοκινητό. Φυσικά και όλοι οι προηγούμενοι λογαριασμοί με άλλα λοιπά πήγαιναν δώρο στη μαμά και στον μπαμπά.

Ήμουν 30 παρά και η μαμά μου μού πλήρωνε τους λογαριασμούς τηλεφώνου. Σήμερα μου κόπηκε η σύνδεση και σε λίγο θα πάω να αγοράσω κάρτα. Ελπίζω να τραγουδήσω το αναπάντητες κλήσεις παντού ου ου ου και να πάω ένα ταξίδι, γιατί το σπίτι το βαρέθηκα!

 

 

 

Ελένη Γκόρα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *