Σκέφτομαι να πάω κομμωτήριο.
Πρωί, απόγευμα ξέρω γω, όποτε μπορεί η κομμωτήρια-δεν θέλω να πιστέψω στο σενάριο ότι δεν θα έχει κενό! Θα την ρωτήσω. Ίσως τα κουρέψω ή ίσως απλά τα χτενίσω. Δεν ξέρω, θα αποφασίσω εκείνη τη στιγμή. Είναι μέρες τώρα που σκέφτομαι ότι πρέπει κάτι να κάνω με τα μαλλιά μου. Βασικά θέλω να τα φέρω σε ένα επιθυμητό καρέ.
Το ιδανικό για μένα έπειτα, θα ήταν να βγω με τις φίλες μου για μερικά ποτήρια κρασί και να συζητήσουμε.
Ένεκα τoυ Αγίου Βαλεντίνου.
Είναι ωραίο να κάνει την πρώτη κίνηση η γυναίκα ή να το αφήνει παραδοσιακά στον άντρα; Ή μήπως είναι ο ρόλος της τέτοιος που πρέπει να το δείχνει πάντα έμμεσα και να αφήνει τα πράγματα να εξελιχθούν κατά πώς θέλει η άλλη πλευρά;
Δηλαδή, θέλω να πω μήπως είναι φρόνιμο η γυναίκα να δημιουργεί το κατάλληλο έδαφος και πάνω σε αυτό ο άντρας να πατήσει, εάν το επιθυμεί;
Για παράδειγμα, έστω ότι μία γυναίκα βγαίνει σε ραντεβού. Περνάει έξω από ένα ζαχαροπλαστείο και θέλει ένα γλυκό. Ποιες είναι οι επιλογές της;
α. Αυτό το ζαχαροπλαστείο κάνει πολύ ωραία γλυκά! Καιρό έχω να πάρω κάτι…
β.Πώς θα ήθελα να φάω ένα παστάκι.Αχ, φαίνεται τέλειο!
γ. Ξέρεις τι; Θα ήθελα τώρα να φάω ένα γλυκό!
δ. Θα πάρω ένα γλυκό, θέλεις;
ε. Να μπει μέσα και να αγοράσει όσα γλυκά θέλει.
Είναι και αυτό που άρχισα ξανά τάνγκο και όλα χορεύουν μέσα στο μυαλό μου κατά έναν τρόπο περίεργο. Από τη μία η πραγματική ζωή με τους τόσους αστάθμητους παράγοντες, από την άλλη η δημιουργική γραφή που επηρεάζει την πραγματική μου ζωή, γιατί είναι σαν να τα ζω όλα μόνη μου και φτάνω στο σημείο να μπερδεύω την πραγματικότητα με τη φαντασία. Ίσως όλα τα βλέπω υπερμεγενθυμένα και υπερβολικά-όχι ό,τι με ενοχλεί- και από την παράλλη οι καβαλιέροι στο τάνγκο που με προτρέπουν να αφεθώ στα χέρια τους και να με καθοδηγήσουν, αλλά εγώ σαν να ξέρω τι θα γίνει μετά και κάνω τα βήματα μόνη μου χωρίς να περιμένω καν να μου τα δώσουν, ασχέτως που δεν ξέρω πολλά ακόμη, ώσπου στο τέλος, λένε:
-Αν σε αφήσω, θα πας μόνη σου!
Μήπως τελικά, αυτή είναι η απάντηση που ψάχνουμε γυναίκες, άνδρες, άνθρωποι που ερωτευόμαστε; Να πηγαίνουμε μόνοι μας κι όπου μας πάει και να μην περιμένουμε ποιος-ποια θα κάνει τι και πώς;
Ελευθερία, τι ωραία λέξη!