Ω ντίαρ ντάιαρι,
Σήμερα ήταν μια γεμάτη και δημιουργική μέρα. Ξύπνησα χωρίς να νυστάζω και πήρα πρωινό με την κόρη μου. Όταν προλαβαίνω να τρώω κι εγώ μαζί της είναι τέλεια! Ύστερα αυτή, ανεξάρτητη πια, έπαιζε με τα παιχνίδια της όσο εγώ έκανα τη δουλειά μου στον υπολογιστή. Για την ακρίβεια ενημέρωνα το επαγγελματικό προφίλ μου για τη δουλειά που έκανα τις προηγούμενες μέρες. Δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν μου αρέσει αυτό, αλλά έχει γίνει κομμάτι της δουλειάς απαραίτητο! Καταλαβαίνω ότι η μέρα είναι καλή γιατί δεν έχω διάθεση για κάψιμο στο internet. Παίζω με την κόρη μου (όχι ότι με χρειάζεται- μάλλον εγώ θέλω παιχνίδι). Μαγειρεύω 2 φαγητά (είναι σίγουρα μια καλή μέρα- συνήθως γκρινιάζω και βαριέμαι για το 1), ψάχνω κάποια σκίτσα και σχέδια στο internet για το επόμενό μου project όσο έχω το facebook ανοιχτό και χαίρομαι με τα like που μάζεψε το προηγούμενο. Στην πραγματικότητα δε χαίρομαι για τα λάικ (τουλάχιστον όχι μόνο). Χαίρομαι γιατί μετά από καιρό δουλεύω επιτέλους σε κάτι που γουστάρω και είμαι καλή. Εντάξει τα χρήματα είναι μαύρα, όχι πάντα καλά και σχεδόν ποτέ αρκετά. Όμως δουλεύω σε περίοδο κρίσης, στο αντικείμενό μου σε περίοδο ‘’ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΣΕΡΒΙΤΟΡΑ ΜΕ ΠΡΟΫΠΗΡΕΣΙΑ’’ κι έχοντας στο σπίτι ένα παιδί που μεγαλώνει μαζί μου, δηλαδή μάλλον εγώ μεγαλώνω μαζί της, δηλαδή μεγαλώνουμε μαζί. Κι όλο αυτό με κάνει να νιώθω δυνατή και πως θα τα καταφέρω. Κι επειδή εκτός από φαΐ πρόλαβα και να σκουπίσω και να στρώσω ΚΑΙ το κρεβάτι ΚΑΙ την κούνια, νιώθω υπέρ_δυνατή! Ένας ήρωας! Ο δικός μου σίγουρα κι ελπίζω και της κόρης μου.
Γκράφιτι στα Εξάρχεια
Υ.Γ: προς αποφυγή παρεξηγήσεων έχουμε και μπαμπά (άλλος ήρωας κι αυτός…). Αλλά για τη σχέση μου με τον άντρα της ζωής μου θα σας μιλήσω σε άλλο ημερολόγιο!