Πέντε αγόρια μοιράζονται δύο ξαπλώστρες τέρμα πίσω. Είναι δεν είναι δεκατεσσάρων χρονών. Ο ένας από αυτούς τσουπωτούλης. Όμορφο αγόρι. Με μαγιό τιρκουάζ με ψαράκια, κοντομάνικη μπλούζα, γυαλιά ηλίου και καπέλο φορεμένο ανάποδα. Δεν θέλει να μπει στη θάλασσα, και ο ήλιος καίει. Οι φίλοι του τον παρακαλάνε. Έλα ρε μαλάκα, πάμε να μπούμε! Τι ντρέπεσαι; Όχι, δεν μπαίνω, κάνει αυτός με σκυμμένο το κεφάλι μπροστά στο κινητό του. Καλά, λέει κάποιος. Μπείτε εσείς, ρε μαλάκες, και ‘γω θα κάτσω εδώ να του κάνω παρέα μέχρι να ‘ρθειτε. Γιατί δεν μπαίνεις, ρε μαλάκα; τον ξαναρωτάει τώρα που έμειναν οι δυο τους. Ντρέπομαι. Τι ντρέπεσαι ρε; Οι άλλοι με τα σώματα ακούνε γιο μεν. Και οι γιο μεν είναι σαν και ‘σένα.
Λάτρεψα. Αυτό θα πει φιλία.