“Κοίτα, αν είναι να πας Ζάκυνθο, να πας στο Ναυάγιο. Την πιο γνωστή παραλία του νησιού. “
Κατά τα άλλα η Ζάκυνθος δεν έχει αυτό το κάτι που λέμε. Μόνο φυσικά κάλλη. Δεν είναι αυτό αρκετό; Τίποτα δε νσώθηκε που να θυμίζει τα παλιά. Λίγα πράματα στα μουσεία. Κάτι χειρόγραφα, κάτι εικόνες, λίγα ρούχα, ένας κορμός ελιάς. Τα άλλα κάηκαν, καταστράφηκαν το ’53.
Και δεν πάω; 20 ευρώ το άτομο η κρουαζιέρα για τις Γαλάζιες Σπηλιές και το Ναυάγιο. Ήταν να πάω Δευτέρα. Βγήκε ένας αέρας . . . Το κύμα θεόρατο. Ακυρώθηκε. Πήγα Τρίτη. Οι μούτσοι και εγώ η μοναδική Ελληνίδα στο πλοίο. Οι υπόλοιποι Άγγλοι. Ξεκινάμε. Με ήλιο κι άνεμο καλό. Από τα ηχεία ακούμε ζορμπά, ψαροπούλα, εφτά νάνους και τέτοια. Οι ξένοι έπιναν μπύρες, πασαλείβονταν αντηλιακά, έβγαζαν σέλφι.
Άιντε και φτάνουμε στον Άι Νικόλα. Στα ανοιχτά. Αέρας τρελός. Κουνάει. Κύματα όργια. Να γραπωνόμαστε όρθιοι από τα κάγκελα και να τσιρίζουμε από την αδρεναλίνη. Καλύτερο απ’ ό,τι φανταζόμουν! Οι τουρίστες ξαπλώνονται στους καναπέδες και στα πατώματα.Ένας από το πλήρωμα μιλάει στον ασύρματο. Ο καπετάνιος και άλλοι 3 κουμαντάρουν το πλοίο. Το πλοίο μυρίζει εμετό. Σακούλες και δραμαμίνες μοιράζονται.
Εγώ πάω κάτω. Να κάτσω στη θέση μου. Φτάνει στο κάγκελο. Μη σπάσω και κανένα δόντι έτσι όρθια. Δεν μπορώ να μείνω και φαφούτα. Καταστράφηκε ολάκερη η καριέρα μου! Κάθομαι. Εσύ πώς και δεν έπαθες κάτι; με ρωτάει ένας μούτσος στα αγγλικά. Εγώ δεν έχω ανάγκη, απαντώ στα ελληνικά. Από την πατρίδα; ρωτάει ξανά. Από την πατρίδα, απαντώ και προσθέτω νοερά, ορεσίβια. Α, ρε πατρίδα, μου κάνει άλλη μία φορά.Κουνάω το κεφάλι.
Κρατώ τη μύτη για να μη μυρίζω την ξενίλα και κοιτώ απ’ το παράθυρο. Ξαφνικά βλέπω κάτι πράσινα, κίτρινα και κόκκινα πράματα να γλιστρούν στο τζάμι και να μένουν στο περβάζι.Πάω να σκουντήξω, και να πω στον Κώστα: Κοίτα τι βγάζει η θάλασσα η μανιασμένη! Κι ευτυχώς δεν το είπα. Το παρατήρησα καλύτερα. Κάποιο πρωινό, που με βουλιμία φάλαινας κατασπαράχθηκε αμάσητο, κυλούσε για τη βαθμολόγηση του ξενοδοχείου-εστιατορίου. Λίγη ντομάτα, λίγο λουκάνικο, λίγο ασπράδι, αυγού και μερικά φασόλια. Ξερατά παντού.
Εγώ που ήθελα μόλις είχα μπει να ανοίγει το τζάμι, να με χτυπάει ο αέρας. Τώρα θα μου άρεσε να ήταν ανοιχτό;
Φίλη από το fb Ελένη. Έχεις απόλυτο δίκιο για τη Ζάκυνθο. Έχω πάει .Δεν θα ξαναπηγαινα πότε .Το ναυάγιο το είδα από ψηλά γιατί είχε 8 μποφόρ για 2 ημέρες. Εάν όλοι μας γράφαμε για τα κακώς κείμενα σε πολλά μέρη της Ελλάδας ίσως θα είχαμε καταφέρει να έχουμε ποιοτικό τουρισμό καλύτερες τιμές και παροχές, και κυρίως καθαριότητα. Ξέρω ότι ζεις στην Πάτρα. Ήμουν πριν 3 ημέρες για δουλειά. Μετακινηθηκα μεταξύ Ρίου και βιομηχανικής περιοχής. Στο Ρίο πήγαμε και για δουλειά και φαγητό. Σε κούρασα .Εάν σήμερα είμαστε τόσο κακοί στον τουρισμό και στην καθαριότητα στα επόμενα χρόνια δεν θα έχουμε ποιοτικους επισκέπτες. Χάρηκα για την αφορμή που μου έδωσες. Καλό και όμορφο καλοκαίρι. Σπύρος Σιδέρης.
Γεια σου Σπύρο! Και συ τα ίδια ε; Ευτυχώς η Ελλάδα έχει αυτό το ανάγλυφο που μπορεί να τους κάνει όλους ευτυχισμένους, ντόπιους και ξένους! Ταξιδεύουμε και βλέπουμε . . .Καλό καλό κατακαλόκαιρο!