Σήμερα νιώθω ότι ακροβατώ ανάμεσα στην ελαφρότητα της ανεμελιάς και τον πανικό του άγχους.
Αυτή η αμφιθυμικά διάθεση με βασανίζει από τα πρώτα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής. Μία κακοπροαίρετη παρατήρηση είναι αρκετή για να με ρίξει στα πατώματα. Ένα ζεστό χαμόγελο αρκεί για να με καθησυχάσει. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι γκρι σαν το Άργος. Υπάρχουν και άτομα δροσερά σαν το Ναύπλιο· και η απόσταση Άργους- Ναυπλίου μόλις 10 ψωροχιλιόμετρα.
Προσδοκώ τη μετριοπάθεια, τη μέση λύση, την ομοιοστασία, το σώμανους-λέξη που χρησιμοποιούν οι δάσκαλοι του Ζεν για να αποβάλλουν τον διαχωρισμό ανάμεσα στα δύο συνθετικά. Ωστόσο, είμαι σε θέση να κατανοώ την προέλευση της ανισορροπίας μου. Από την προεφηβεία μου μέχρι και την ενηλικίωση μου, ο πατέρας μου πιπίλιζε ανελέητα το μυαλό μου με στόχους. Στόχους που εκείνος δεν πραγμάτωσε και πρόβαλε δίχως δισταγμό πάνω μου, στον γιο του. “Με ό,τι ασχολείσαι να προσπαθείς να είσαι ο καλύτερος”, αδιάκοπα στροβιλίζεται στο νου μου αυτή η προσταγή του, αυτό το ετερόκτητο βάρος.
Πλέον όμως, μένω μόνος μου και έχω αναλάβει την ευθύνη του μονοπατιού της ζωής που επιλέγω.
Διαλέγω να είμαι μέτριος και χαρούμενος.