Σικάγο

Σικάγο, 5/9/2016

Μονή Αγ. Ιωάννη Χρυσοστόμου

    Έχω το δικό μου δωμάτιο στο τέλος του διαδρόμου δεξιά.  Όλα είναι ζεστά, φιλικά. Νοιώθω ασφαλής σαν σε αγκαλιά οικεία, αυτή της μάνας μου. Σχεδόν μυρίζω την αγκαλιά της!

    Βγαίνω έξω να περπατήσω. Ατελείωτη έκταση πράσινου, γαλήνιο τοπίο.  Πράσινο της ζωής, φωτεινό γαλάζιο της καινούργιας μέρας!

   Το πρωί, τι πρωί. . . Τη νύχτα δηλαδή! Κατά τις 5, άκουσα το τάλαντο.  Πετάχτηκα απ΄το κρεβάτι. Ετοιμάστηκα γρήγορα.  Ήθελα να συμμετέχω. Δεν θα το ‘χανα με τίποτα!

   Οι χώροι ίσα που φωτίζονταν. Άκουσα ψαλμωδίες, έκανα κατά κει. Γρήγορα κατάλαβα ότι ήταν ηχείο. Έπρεπε να εντοπίσω το ναό του ξενώνα. Πέρασα από μια τραπεζαρία, μια αίθουσα βιβλιοθήκη, το αρχονταρίκι, την έκθεση της μονής. . .
Στην εξώπορτα στεκόταν κάποιος που ήθελε να του ανοίξουν.  Η φιγούρα του με τρόμαξε.  “Έρχεται κάθε πρωί”, μου είπε αργότερα μια μοναχή,  “Παίρνει μαζί μας πρωινό, μένει στον όρθρο και φεύγει”.

Κάποια στιγμή άκουσα ψαλμωδίες πιο κοντά μου. Να΄τες! Τις βρήκα! 20 αμερικανιδούλες με αγγελικές φωνές έψελναν σπαστά ελληνικά: “Κύριε Ελέησοοοον. . .”

Μόνο φως η καντήλα μπρος το πρόσωπο της Παναγιάς στο Ιερό. Έμεινα εκστατική.

Κράτησα την εικόνα και το άκουσμα βαθιά μες την καρδιά μου όταν γύρισα Ελλάδα.

 

Γεωργία Καραμπέτσου