Το αγαπημένο μου φρούτο είναι το σύκο.
Στο χωριό μου έχουμε μια συκιά, που κάνει τα πιο γλυκά σύκα. Είναι τόσο νόστιμα, που μέχρι και η φλούδα τους τρώγεται. Μμμ, τρελαίνομαι για σύκα, ακόμα κι αν τα δικά μας σύκα γίνονται στο τέλος του καλοκαιριού!
Πριν από λίγες μέρες έκανα το πρώτο μου ταξίδι στην Πελοπόννησο. Μια ομορφιά παντού! Εκτός από ένα μικρό αγκαθάκι. Και θα σας πω αμέσως τι έπαθα.
Ε, το λοιπόν, εκεί που περπατούσα μέσα στη ζέστη με το αμάνικο Μάρτη μήνα, έβλεπα μεγάλους κάκτους με κόκκινους καρπούς. Έτσι, αναπόφευκτα ρώτησα:
-Τι είναι αυτό;
-Φραγκόσυκο, μου απάντησαν.
-Τρώγεται; ρώτησα ξανά.
-Τρώγεται, με διαβεβαίωσαν.
Όπως καταλαβαίνετε, εκείνη την ώρα καταγράφτηκε στον εγκέφαλό μου ότι ήταν ένα νέο είδος σύκου, που δεν το είχα δοκιμάσει.
Φαινόταν κόκκινο και ζουμερό. Άπλωσα το χέρι, το έκοψα, έβγαλα τη φλούδα του απ΄ τη μια μεριά και έχωσσα τα χείλια μου να το ρουφήξω. Αηδιασμένη το πέταξα αμέσως χάμω. Ήταν σαν άγουρο ακτινίδιο, μπλιαξ! Ήπια νερό και μετά από λίγο ένιωσα ένα τσούξιμο στα χέρια και στα χείλια. Είχα γεμίσει παντού μικρά μικρά αγκάθια και το χειρότερο; Δεν μπορούσα να τα βγάλω.
Κάτι μου έχουν πει γενικότερα για λαιμαργία και αυτοσυγκράτηση, αλλά πραγματικά την τελευταία λέξη ούτε που την ξέρω.