Το καινούριο μου χόμπι λέγεται “μεταφύτευση παχύφυτων”, που σημαίνει ότι αγοράζω σακούλες με χώμα και παχύφυτα και τα φυτεύω σε κούπες ή μπολ που έχουν σπάσει και δεν χρησιμοποιώ. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα με ενθουσιάσει τόσο το να μεταφέρω από τη μια γλάστρα στην άλλη μινιατούρες κακτάκια, αλόη και αγαύη. Και επειδή με έχει συνεπάρει τόσο πολύ αυτή η νέα μου ασχολία και επειδή βαριέμαι να περιμένω να τα αγοράσω ως την άλλη Τετάρτη που έχει λαϊκή στη γειτονιά, σήμερα έτσι όπως έκανα την πρωινή μου βόλτα, μπήκα σε ένα μαγαζί που πουλούσε φυτά για να ρωτήσω εάν υπάρχουν κουκλίστικα παχύφυτα. Ακολουθεί αυθεντικός διάλογος:
-Γεια σας! Μία ερώτηση θα ήθελα να κάνω. Μήπως έχετε κακτάκια;
-Τι;
-Κακτάκια!
-Τι;
-Μικρούς κάκτους, κακτάκια.
-Πες το πάλι;
-Κακτάκια.
-Γατάκια;
Α, καλά, σκέφτομαι, θέλει να μου πουλήσει ό,τι έχει. Οπότε αφού προτιμάει να με κοροϊδέψει παρά να με εξυπηρετήσει, μπαίνω και γω στο νόημα και συνεχίζω:
-Μπράβο, σκυλάκια!
-Πόσα θέλετε; Έχω ροζ και φούξια.
-Βγαίνουν και σε αυτά τα χρώματα;
-Είχαμε και σε κίτρινο, αλλά τελείωσαν.
-Λυπάμαι, αλλά δεν ψάχνω σε τέτοια χρώματα.
-Τι θα θέλατε; Άσπρο;
-Ναι, με μαύρες βούλες!
-Ε;
-Και με κόκκινο λουρί.
Και έφυγα απ’ το μαγαζί, έτσι όπως μπήκα. Και κάπου εκεί κατάλαβα ότι όλα τα χόμπι θέλουν χρόνο για να τελειοποιηθούν. Και το γράψιμο, επίσης. Κακτάκια μπορεί να μην πήρα, αλλά τουλάχιστον, εξασκήθηκα στον διάλογο.