Συνέβη τώρα.
Εμφανίστηκε στο χρονολόγιό μου διαφήμιση πατρινής επιχείρησης καλλωπισμού για κάτι που σίγουρα έχετε ξεχάσει. Και απορήστε τώρα μαζί μου. Ποιος έχει ψείρες το ’19;
Τελευταία φορά που άκουσα για ψείρες ήταν όταν πήγαινα στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Τότε που η μαμά μου προσπαθούσε να μου ανοίξει τα μαλλιά με μία ψιλή χτένα. Η χτένα για μένα ήταν ούτως ή άλλως πρόβλημα. Είχαμε συστηθεί ως δια βίου εχθροί- πράγμα που εξακολουθεί να ισχύει μέχρι και σήμερα και σταματάει μόνο σε ειδικές περιπτώσεις εκεχειρίας.
Μετά ερχόταν η σειρά του σπρέι. Το θυμάστε; Ένα άσπρο μπουκάλι με ένα μακρύ και μυτερό ματσούκι που εξολόθρευε το κακό απ’ τη ρίζα και βρομούσε; Το θυμάστε κι αυτό που ύστερα τρέχαμε κατευθείαν στην κομμώτρια της γειτονιάς για κούρεμα; Και μεις λέγαμε λίιιιιιιιιιγο και δείχναμε με το δάχτυλο. Και έπαιρνε η κομμώτρια την ψαλίδα και χρατς και χρατς! Και εν τέλει βγαίναμε από ‘κει λίγο πριν το γουλί.
Ε, να σας πω μια φρίκη την έφαγα. Σαν να παραπήγαμε πίσω…
Δεν νομίζετε και σεις;
Ελένη Γκόρα