Νότια

Καλοκαίρι στην Πάτρα. Νότιο Πάρκο. Άραγε φυσάει νοτιάς αυτές τις μέρες; Πόσο νότια μπορείς να πας για να βρεις αυτόν που αγαπάς; Νότος. Νόστος. Νότες. Νόημα.

Εκεί στον Νότο. Νότια.

Το δειλινό με τα φανταστικά χρώματα. Ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις. Κι αν στα δειλινά μια φωνή σου ψιθυρίζει γιατί δεν την ακούς; Πού τρέχει ο λογισμός σου;

Πήρα την εικόνα μιας τίγρης. Ήταν κρυμμένη κάτω από μερικά ξερά φύλλα. Τίγρης χαμογελαστή. Τίγρης όμορφη. Τίγρης μεγαλοπρεπής. Κι όμως κρυμμένη κάτω από ένα σωρό ξερά φύλλα.

Για φαντάσου! Πόση δύναμη! Για φαντάσου πόση ομορφιά κρυμμένη κάτω από τα φύλλα.

Θησαυροί κρυμμένοι στα πιο απίθανα μέρη. Κάτι περιμένουν να σου πουν. Κάτι θέλουν να ακούσουν να λες και εσύ.

Πόσο καθαρά κοίταξες γύρω σου σήμερα; Πόσα χρώματα αφέθηκες να διακρίνεις; Είσαι μια ρόδα που κυλάει, για αυτό δεν χορταριάζεις.

Μια βόλτα στις αναμνήσεις. Μια βόλτα στις επιλογές. Μια απόφαση. Να ζήσεις τη στιγμή. Να γευτείς το όνειρο. Η ζωή μας μια βόλτα τελικά;

Φυσάει πιο πολύ απόψε. Φυσάει στις σκέψεις. Φυσάει στην καρδιά. Ποιος καθισμένος στο μικρό του τραπεζάκι γράφει με το τελευταίο φως της μέρας;

Ποιος καθισμένος στο κρεβάτι του κοιτάζει ένα ταβάνι και φαντάζεται πώς είναι ο έναστρος ουρανός;

Μαγεύτηκε και το μολύβι και η λάμπα δεν ανάβει. Τίποτα δεν θέλει να χαλάσει την ηρεμία, την ησυχία. Άραγε χρειάζεται φως το καλοκαίρι;

Ποιος ξέρει; Αν όλοι μας μικροί αυτόφωτοι πλανήτες λάμψουμε, τι ανάγκη έχουμε το τεχνητό φως;

Ελισάβετ Σπυροπούλου