“Αύριο έχω μάθημα”,”Μου ‘χει βάλει ένα κάρο πράγματα για τη διπλωματική”,”Βαριέμαι να σηκωθώ.Θα κάτσω για ταινία”…Ευσταθείς δικαιολογίες που εν τέλει αποδεικνύονται φθηνές.Έχοντας συνηθίσει να αντιλαμβάνεσαι τη χωροταξική σου παρουσία σε απόσταση αναπνοής και βολής από οποιαδήποτε μορφή εξόδου,ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι πρέπει να καταβάλλεις προσπάθεια για να αποκτήσεις πρόσβαση σ’αυτές.”Εντάξει ας πάμε κάπου για ένα χαλαρό”.Ο κύβος ερρίφθη.Άλλοτε προχωράς με αποφασιστικότητα και λόγω των υπερεξελιγμένων συγκοινωνιών η απόσταση είναι ανούσια και άλλοτε σου φαίνεται πιο εφικτό και ανώδυνο ένα ταξίδι στην Αμερική ή στην Αυστραλία.”Όλα είναι θέμα ψυχολογίας” θα σου πει ο τάδε συμβουλάτορας-καλοθελητής για να ξεμπερδέψει.
Πάντα μου άρεζε το χρονικό επίρρημα “μεσοβδόμαδα” .Είναι ελπιδοφόρο και δίνει περιθώρια για ανανέωση,διόρθωση λαθών ή και ανάπαυλα.Δεν υπάρχει η αβεβαιότητα της αρχής,ούτε η απογοήτευση του τέλους:”Δεν έγινε και τίποτα”.Τουλάχιστον όχι κάτι που να επιβάλλει διαταραχή με την όποια έννοια.Μεσοβδόμαδα λοιπόν, ξεκινώ την προκαθορισμένη υπόγεια διαδρομή στάση προς στάση.Πάντοτε σε κάθε άφιξη φέρνω ως εικόνα στο μυαλό μου την επιφάνεια του σταθμού.Έχω πάει σε όλους όσους περιλαμβάνει η διαδρομή,οπότε η διαδικασία είναι απλή και αυτόματη.Τι μπορεί να συμβαίνει από πάνω μου και να μην το παίρνω χαμπάρι…?
Συνήθως συναντώ τον καλό μου φίλο πάντα στο ίδιο σημείο.Μαζί μάθαμε τους δρόμους.Είναι εκνευριστικά τετραγωνισμένοι και πανομοιότυποι.Νιώθουμε ότι το iq μας είναι υπό το μηδέν όταν χανόμαστε ή κάνουμε κύκλο αλλά κατά βάθος το διασκεδάζουμε.Φτάνοντας στο μπαρ,μας υποδέχεται μία ακόμα καλή φίλη ή φίλος με απίστευτες μουσικές.Στεκόμαστε πάντα όρθιοι.Όχι επειδή δεν υπάρχουν θέσεις,αλλά επειδή αυτοεπιβάλλουμε μια εγρήγορση και μια ετοιμότητα.Για ποιο πράγμα δεν ξέρουμε.Άλλωστε ουδέν χαλαρόν αμιγές υπερέντασης.
Εμπιστεύομαι τυφλά το γούστο του σε μουσική,ταινίες,βιβλία (πράγματα που καθιστούν υποφερτή τη ζωή) οπότε παρακολουθώ με ευλάβεια τις αναφορές του.Θα μπορούσα να μιλάω συνέχεια γι αυτά,αλλά οι περιστάσεις δεν το επιτρέπουν πάντα.Άλλωστε σιγά σιγά συγκεντρώνονται κι άλλοι φίλοι.Γνωστοί και άγνωστοι.Οι δικοί μας που κάνουν σχέδια για το επερχόμενο σαββατοκύριακο συνυπολογίζοντάς μας,η αντροπαρέα συναδέλφων που θα αναλύσουν τα νέα της ημέρας στο γραφείο,τα 19χρονα που θα μπουν για ένα σφηνάκι,οι κοπέλες με τις οποίες θα ‘χω σίγουρα τουλάχιστον έναν κοινό γνωστό,το ζευγάρι στην άκρη που δίνει την εντύπωση της πεμπτουσίας της ευτυχίας ενώ μπορεί πριν από λίγο στο σπίτι να είχαν σκοτωθεί,(η να σκοτωθούν μετά επειδή ο μπαρμαν μιλούσε στην κοπέλα ή ο τύπος κοίταξε τη σερβιτόρα για περισσότερα από 3 sec),ο μοναχικός μεθυσμένος μεσήλιξ,συνήθως πρώην επιτυχημένος καλλιτέχνης/επιστήμονας που θα σε πάρει φαλάγγι και θα σου διηγηθεί περασμένα μεγαλεία με σοβαρότατο ύφος του τύπου: “Εμένα που με βλέπεις”.Τον ακούς γνέφοντας καταφατικά και νιώθοντας ίσως κάποιες ενοχές.”Δε θέλω να γίνω σαν κι αυτόν”,ωστόσο η πιθανότητα είναι αρκετά μεγάλη.
Κάποιες φορές εμφανίζεται αναπάντεχα ο καλός φίλος νο2.Τους έχω αριθμήσει για να τους ξεχωρίζω.Ουδεμία σχέση με κατάταξη σύμφωνα με το ποιόν του καθενός.Το ίδιο και με τις καλές φίλες.Τους χειμερινούς μήνες,ακολουθεί άλλο μπαρ και η ιστορία ανακυκλώνεται.Ίσως χορέψω αν ακουστούν τα κινητήρια άσματα.Αλλιώς θα περιμένω να επιδράσει το κονιάκ.Τρέμω ολόκληρη και δε ζεσταίνομαι με τίποτα.Το αποδίδουν σε χαμηλό σίδηρο,χαμηλό βάρος,χαμηλή αυτοεκτίμηση(?).Προτιμώ απλά τη χαμηλή θερμοκρασία.Αγαπώ τον οργανισμό μου και τις λειτουργίες του και δε μου αρέσει να του φορτώνω ευθύνες.Δεν αντέχεται για πολύ καιρό άλλωστε αυτός ο τρόπος ζωής.
Η ιδανική κατάληξη είναι ο περίπατος ( καιρού επιτρέποντος ).Υπάρχουν βραδιές που τον εμπεριέχουν εξ’ολοκλήρου και αυτό είναι αρκετό.Δε με πειράζει που πραγματοποιείται σε συγκεκριμένη περιοχή λες και μας έχουν αναθέσει περιπολία.Η συζήτηση με αποσπά συνήθως από τον περιβάλλοντα χώρο,εκτός αν αντιληφθώ ένα όμορφο κτήριο ή κάτι ευφάνταστο γραμμένο σε τοίχο.Η πιο αγνή συνήθεια.Νιώθω περίεργα αν μεταβάλλεται έστω και στο ελάχιστο.Δε μας ενδιαφέρει το αναπάντεχο όταν έχουμε ασφαλίσει κάποιες επιθυμίες και ιδέες.
Ο συνηθέστερος συνοδοιπόρος μου είναι πιο απρόβλεπτος.Κάθε φορά θα οδηγήσει τα πόδια και τη σκέψη και σε άλλες ατραπούς.Γνωρίζει τα πάντα για τους δρόμους,τα κτήρια,τα πάρκα,την ιστορία,το παρελθόν.Το παρόν προσπαθεί να το εξερευνήσει μάλλον μέσα από την εκπαίδευση που μου παρέχει ώστε να είμαστε εις θέση να φανταστούμε το μέλλον.Έχουμε πλάσει κάποιες καταστάσεις που ελπίζουμε ποτέ να μην υλοποιηθούν.Είναι άλλωστε πολύ πιο εύκολο να προσδιορίσεις τι δε θα ήθελες.Τον θαυμάζω για τις γνώσεις του.”Πρέπει κι εγώ να τα μάθω,ντρέπομαι που αγνοώ τόσο βασικά πράγματα.Πρέπει να μάθω την πόλη για να με μάθει κι αυτή”.Συνηθισμένοι από τη γεωφυσική δομή της γενέτειράς μας,θα ανεβούμε σε λόφο με πανοραμική θέα.Με εξετάζει.Μου ζητά να βρω τους υπόλοιπους λόφους και συνεχίζει με τα λοιπά τεχνητά ορόσημα.Ποτέ δεν ήμουν καλή σ’αυτό αλλά προσπαθώ να απαντήσω σωστά.Τα μαθήματα αυτά με αγχώνουν περισσότερο από τα της σχολής…για ένα χαλαρό δεν είπαμε;Ξημερώνει.Στις υπόγειες,στάσεις,στην άκρη του μπαρ,στη γωνιά του οινομαγειρείου,στην ψυχρή αίθουσα διδασκαλίας,ο κλοιός σφίγγει ασφυχτικά.Η πόλη σε καταπίνει.Είσαι απλά ένας αριθμός,ένα αντίτιμο.Είσαι κατώτερο και υποδεέστερο ον.Στην κορυφή του λόφου όμως,που κάποτε κάποιοι σε πρόλαβαν και μεγαλούργησαν,είναι όλα κάτωθέν σου.Όλα στα πόδια σου.Αυτά που φάνταζαν πελώρια θηρία,τώρα είναι ασήμαντα έντομα που εξουδετερώνονται με ένα πάτημα.Δε φοβάσαι πια.Έστω και για λίγο.
Τι πιο χαλαρό από αυτό…;