Βράζω μακαρόνια και ακούω κάτω από τον απορροφητήρα: Ό,τι δε γίνεται, δε γίνεται για δύο λόγους. Πρώτον γιατί εμείς οι ίδιοι δεν το θέλουμε να γίνει κατά βάθος βάθος βάθος κι έτσι δεν το επιτρέπουμε να έρθει στη ζωή μας. Και δεύτερον γιατί δεν πρέπει να συμβεί.
Νά η εξήγηση που έψαχνα τόσα χρόνια μέχρι και πριν από λίγο! Όταν ο στόχος έμενε πάντα λειψός. Όταν αυτό που έβαζα στο μυαλό μου δεν το έβλεπα ποτέ μπροστά μου-ούτε καν από μακριά. Όταν ένιωθα η μόνη γκαντέμα ολόκληρου του πλανήτη πασαλειμμένη με φτύματα και φλέματα κάποιου αγνώστου φυματικού, που με πέρασε για πλακάκι πεζοδρομίου χχχχούυυ φτού και δώσε.
Υπάρχω εγώ.
Και κάπως έτσι, τι να κάνω; Θα γελάω περισσότερο. Γιατί καμιά φορά δε φταίω μόνο εγώ που δε γίνεται κάτι. Υπάρχουν τόοοοοοσοι άλλοι αστάθμητοι παράγοντες σαν τον προαστιακό, που άλλες ώρες λέει και άλλες ώρες περνάει. Υπομονή. Ό,τι είναι να ρθει, θα ‘ρθει. Αλλιώς προσπερνάει. Πάει αλλού.
Και για να μη νομίζετε ότι ο απορροφητήρας μου είναι προηγμένης τεχνολογίας, ρουφάει δηλαδή τη σκέψη μου και μου δίνει τη σωστή απάντηση, αυτά ήταν λόγια μιας αστροκαταφερτζούς στην τιβί.