Τι να πει κανείς για την ηλιθιότητα των ανθρώπων. Είναι τόσοι πολλοί! Ζουν ανάμεσά μας και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι τους βρίσκουμε μπροστά μας στην καθημερινή μας ζωή.
Οι ιστορίες που θα μπορούσα να περιγράψω είναι δυστυχώς αναρίθμητες. Ίσως οι μόνοι που να μην ενοχλούνται από την ηλιθιότητα να είναι οι ίδιοι οι ηλίθιοι ή όσοι προσποιούνται τους ηλίθιους-κάνουν δηλαδή, ότι δεν καταλαβαίνουν για να διαφυλάξουν την ψυχραιμία τους και την ηρεμία τους. Αν όμως κάποιος δεν ανήκει στην «επίλεκτη» αυτή ομάδα τότε τα πράγματα είναι ζόρικα. Πώς να αντιμετωπίσεις την ηλιθιότητα που συνήθως συνοδεύεται -αν δεν είναι και συνώνυμη-από έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού προς τον άλλον;
Τα παραδείγματα στα οποία μπορώ να αναφερθώ είναι άπειρα. Από όλα αυτά θα διαλέξω μερικά που πιστεύω ότι όλοι μας αντιμετωπίζουμε καθημερινά όταν περπατάμε μέσα στην πόλη. Δεν υπάρχει ημέρα που κάποιοι ηλίθιοι να μην «μπλοκάρουν» τις διαβάσεις των πεζών με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα τους. Ακόμα και αν θέλεις να περάσεις από το ένα πεζοδρόμιο στο απέναντι διασχίζοντας τον ενδιάμεσο δρόμο, θα βρεις μπροστά σου παρκαρισμένα αυτοκίνητα με τα προβλήματα που αυτό δημιουργεί σε AMEA, ηλικιωμένους, μητέρες με καρότσια κλπ. Όσες φορές έχει τύχει «να πιάσω επ’ αυτοφώρω» τον παραβάτη, η απάντηση τις περισσότερες φορές είναι ή «Άσε μας ρε φίλε!» ή «Εσύ θα μου πεις τι θα κάνω;» ή «Το παίρνω σε δυο λεπτά!» και περνάς από το ίδιο σημείο μετα από δυο ώρες και το αυτοκίνητο είναι ακόμα εκεί!
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις διερωτώμαι ποιο είναι το πρόβλημα με αυτούς τους ανθρώπους. Είναι η ηλιθιότητα, η μαγκιά, η αγένεια, η έλλειψη παιδείας, απωθημένα που κουβαλάνε ή μήπως όλα αυτά μαζί; Αν το πρόβλημα είναι η ηλιθιότητα τότε είναι άλυτο. Αν είναι κάποιο από τα υπόλοιπα, τότε η έλλειψη παιδείας ή καλής ανατροφής μπορεί να είναι οι αιτίες.
Μπορεί όμως να είναι και θέμα εφαρμογής των νόμων, δηλαδή η πλήρης ανομία που υπάρχει σε αυτήν τη χώρα. Πολύ συχνά βλέπω τους τροχονόμους να σφυρίζουν με τη σφυρίχτρα τους για να «καλέσουν» τους ιδιοκτήτες να απομακρύνουν τα διπλό – παρκαρισμένα αυτοκίνητα τους αντί να τους κόψουν κλήση με την ελπίδα να συμμορφωθούν στο μέλλον. Θεωρώ ότι και αυτό είναι μια άλλη μορφή ηλιθιότητας του κράτους και των οργάνων του. Μέρος της λύσης σε όλα τα παραπάνω είναι βέβαια η εφαρμογή των νόμων.
Αυτά για τώρα και ας μην ξεχνάμε ότι η ηλιθιότης των ανθρώπων είναι σαν τα διαμάντια, είναι παντοτινή.
Γι’ αυτό τα μάτια σας ανοιχτά!