Τις τελευταίες μέρες με έχει πεθάνει ο αυχένας μου.
Ενώ ξυπνάω κι είμαι καλά, μόλις νυχτώνει με πιάνει ένας πόνος, μα τι πόνος; Κουνιέμαι και κάνω κρακ κρακ. Για συναρμολόγηση είμαι.
Δεν μπορώ να βρω μια θέση να με βολεύει ούτε στον υπολογιστή, ούτε στον καναπέ. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι φταίει.Κάθομαι σαν στραβοχυμένη; Σκύβω σαν τον Κουασιμόδο; Τι να πω…
Επίσης παρατήρησα ότι αν πιω καμιά μπύρα παραπάνω-γιατί εντάξει, το σηκώνει κι η εποχή, το κλίμα, η περίοδος- αντί να με πονάει το κεφάλι μου, με πονάει ο αυχένας μου.
Και μόλις πάω να παραπονεθώ, η μαμά μου ξέρετε τι μου χτυπάει; Ότι όλα όλα μετά τα τριάντα βγαίνουν. Πόνοι, μέσες, αρρώστιες, κακουχίες, γηρατειά ναι, ναι…Αρχίζω και φοβάμαι τι θα βγει. Τα έχω πάρει από φόβο.
Αχ, πείτε μου, δύσκολη η ζωή μετά τα τριάντα;
Ελένη Γκόρα