Και τι θα κάνεις τώρα; με ρώτησε μια φίλη. Θα πάω κομμωτήριο, της απάντησα.
Σίγουρα η ερώτηση ήταν για κάτι πιο μελλοντικό. Όμως, εγώ εκείνη τη στιγμή μόνο μέχρι την επόμενη μέρα μπορούσα να σκεφτώ.
Κι έτσι έκλεισα ραντεβού στο κομμωτήριο. Και πήγα.
Πώς θα τα κάνουμε; με ρώτησαν εκεί. Να τα κοντύνουμε λίγο, παραγγέλνω εγώ, όχι πολύ, γιατί τα αφήνω σγουρά, προειδοποιώ.
Και παίρνουν τα ψαλίδια και τα ξυράφια κι αρχίζουν να κόβουν, να κόβουν και να βγάζουν μαλλί κι άλλο μαλλί. Σου τα κάνουμε έτσι για να μην κάθονται σαν σκουπέ, μου λένε σε μια δόση που κοιτούσα περίεργα όλο αυτό το τρίχωμα που έπεφτε κάτω. Εσείς ξέρετε, απάντησα.
Αν μη τι άλλο αφέθηκα στα έμπειρα χέρια.
Αφού μου τα αραίωσαν όσο δεν πήγαινε άλλο και με γέμισαν με ένα σωρό αφέλειες, μου τα χτένισαν και τα ίσιωσαν. Ήταν καλά! Τους ενδοιασμούς μου βέβαια, τους είχα. Καλά, λέω, αν λουστεί αυτό θα είναι γάμησέ τα!
Και σαν να ήξερα τι μαλλί κουβαλώ, είχα δίκιο.
Το κούρεμα αυτό, που λέτε, είναι για άλλο μαλλί ή για άλλο τύπο γυναίκας που πάει τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα κομμωτήριο.
Και τι να κάνω που ούτε ο καιρός ο ίδιος δεν με βοηθάει; Αν έχω τον θεό μου! Κάθε μέρα σιδερώνω μαλλιά. Και αυτό το ισωτήρι θέλει και απιονισμένο νερό, αμέ! Τον μπελά μου βρήκα.
Αλλά δεν σας είπα τι με συμβούλευσε η φίλη μου, όταν της είπα τι θα κάνω.
“Μετά από αλλαγές δεν πάμε κομμωτήριο. Δυο αλλαγές σε μια μασχάλη δεν χωράνε.”
Χωράνε;
Ελένη Γκόρα