Δεύτερο μάθημα σκι άνευ διδασκάλου.
Και θα μου πείτε* πώς γίνεται να είναι μάθημα, αφού δεν πήρες δάσκαλο;
Κι όμως μάθημα ήταν, γιατί την πρώτη ώρα την αφιέρωσα στο φοράω το πέδιλο και περπατάω μια με το δεξί, μια με το αριστερό και μια και με τα δυο. Ανέβηκα τον ανήφορο και πλάγια και σαν πιγκουίνος. Ζέστανα το σώμα μου με μερικά καθίσματα και με μερικές βόλτες κουβαλώντας τα σκι κι ύστερα προπονήθηκα στις πτώσεις. Έκανα ότι πέφτω για να με πείσω ότι δεν πονάει και ότι δεν τρέχει τίποτα.
Υπάρχει ένα σοβαρό θέμα με το πώς αντιλαμβάνομαι το σκι. Το έχω συνδέσει με το σπασμένο πόδι/χέρι κι αυτό με πάει εξαιρετικά πίσω. Βέβαια, και η ηλικία που αποφάσισα να δοκιμάσω να κάνω σκι είναι ένας ακόμη αρνητικός παράγοντας. Βλέπω τα πεντάχρονα και τα θαυμάζω. Πραγματικά, δεν καταλαβαίνουν τίποτα!
Κι αφού πέρασαν δύο ώρες χωρίς να με έχω πείσει να τσουλήσω, πήγα στο σαλέ για να κάνω ένα διάλειμμα. Ήπια καφέ και τσιτώθηκα. Τώρα αισθανόμουν έτοιμη. Ανέβηκα στη μικρή κορφούλα-λιφτ ακόμα δεν μπορώ να πάρω-και ναι, τσούλησα και σταμάτησα λόγω φυσικά της κλίσης. Όμως, αυτό το τσουλάω-σταματάω δεν κράτησε πολύ. Η πίστα γέμισε κόσμο και γω αναγκαστικά επειδή δεν έχω μάθει να στρίβω, τι έκανα; Έπεφτα!
Άρα, το συμπέρασμα ποιο είναι;
Δεν πρέπει να χάνω χρόνο σε χαζές σκέψεις. Λιγότερες σκέψεις, περισσότερη δράση.
Επειδή η μέρα που θα πάω πλησιάζει, ελπίζω να το τηρήσω.
Αν και μεταξύ μας πολύ φοβάμαι ότι θα πάλι φάω την καλύτερη ώρα στον εγκλιματισμό.